Carlos Edmundo de Ory - Ποιήματα

              Εναρκτήριο μάθημα της σειράς μαθημάτων

            Ανατολικής Μυθολογίας στη Φιλοσοφική Σχολή
                            του Πανεπιστημίου Χ


                    Κύριε Πρύτανη
Κύριε Κοσμήτορα της Φιλοσοφικής Σχολής
              Κύριοι Γενικοί Πρόξενοι
                 Κύριοι Καθηγητές
           Κυρίες Δεσποινίδες Κύριοι
                        Παιδιά
                    Υπηρέτριες
            Εργάτες εργαζόμενοι
               Γάτες και Σκύλοι
                   Μυρμήγκια



                  Πετάξτε μου ένα μαύρο φέρετρο

Ας γυρίσουμε στη Γη
Αρκετά εξέθεσα τον εαυτό μου στων γλαυκών τον γέλωτα
Όταν κλειδωμένος στ' όνειρο
Έφυγα προς το επέκεινα
Είμαι ένα μαργαριτάρι που 'πεσε στο βόρβορο.

Είμαι κουρασμένος κουρασμένος θα 'θελα να 'μαι νεκρός
Χιονίζει ρίχνει χαλάζι φυσάει ο άνεμος
Είμαι κρύος σαν το κρύο
Τα ποτάμια του μυαλού μου έχουν παγώσει.


                        Ύμνος στον Θεό

Αντίο Θεέ μου αντίο Δράκε
Έλα, μην πηγαίνεις στο Μηδέν
Εσύ 'σαι το πελώριο κάτι μου
Και όλων, ω δεν έχεις χέρια
Αντίο Θεέ Σου λέω αντίο
Έλα μην πηγαίνεις στο Μηδέν
Εσύ είσαι το Μαντήλι της ψυχής μου
Το σεντόνι της συνείδησής μου
Το μαντήλι Σού λέω αντίο
Με το μαντήλι μου του θανάτου
Θα Σε δω να κοιτάζεις
Θεέ χωρίς χέρια


                         Και πονάμε

Και πονάμε
Στριφογυρνάμε ξανά και ξανά στη δύστυχή μας κλίνη
Και κάτω απ' αυτή την κλίνη
Είναι ο ουρανός και δεν το ξέρουμε


                        Άλλο πράγμα

Τέλειωσα μια μέρα με τη λύπη μου
Ήμουν εμβρόντητος
Μου 'ρθε η συνείδηση σαν φως από κοντά
Δεν έχω σε τι να γονατίσω
Δεν θ' αγοράσω δε θα πουλήσω πια τίποτα
Να υπάρχεις βρήκα θα πει να υπάρχεις
Άμεσα γνωρίζω τη ζωή
Δεν υπάρχει μύηση ούτε φώτιση
Σ' έναν γυμνό ουρανό είμαι αστέρι
Βαθιά η μοναξιά μου και στο κέντρο της
Μιλάω με το μύχιο ακτινοβολώντας
Ο Κόσμος είναι μύχιος όπως κάθε τι πελώριο
Τον λατρεύω δίχως στεναγμούς ούτε χρυσάφι
Η εσώτερη οδύνη μου ήταν τιμόνι
Καταλαβαίνω τα πάντα μονάχος μου
Και πίνω στων πεζών το πρόσωπο
Μέχρι να χάσω την ενότητά μου
Είμαι σαν τους άλλους είμαι όπως όλοι
Ο Κάρλος δεν είναι ο Κάρλος Είμαι ευτυχισμένος
Ως πραγματικός και αληθινός Κανένας
Ξέρω πως πέθανα και ξέρω τώρα ότι ζω


                    Μου είπε ο Κάφκα

Μου είπε ο Κάφκα:
- Ήρθα στον κόσμο με μια υπέροχη πληγή
Τούτο ήταν όλες μου οι αποσκευές


                     Μηχανή οδύνης

Μηχανή οδύνης είναι πια το Είναι μου
Και πολύ καιρό δουλεύει τώρα
Έχω μέσα μου ένα νέο κινητήρα
Που δεν μπορεί κανείς να δει ούτε ν' ακούσει

Κάνω μεγάλο θόρυβο μόλις ξυπνώ
Και τρομερό βγάζω καπνό όλη μέρα
Σαν τρένο χωρίς φρένο σ' ένα δρόμο
Κρυμμένο σε μακρύ τούνελ κάτω απ' τη θάλασσα

Ανθρωπίνως εκτίω μια καταδίκη
Και η μοίρα μου είναι μια ατμομηχανή
Που δεν τελειώνει το κάρβουνό της

Μόνο τη νύχτα είμαι μια φάλαινα
Σε μεγαλειώδες όνειρο υποβρύχιο
Που η καρδιά μου κολυμπάει ευτυχισμένη



                         Άλλο ποίημα

Άγρια άγρια άγρια είναι η ύπαρξη
Και δεν προσαρμόζομαι σ' αυτόν τον κρύο πλανήτη
Γυρίζω την πλάτη στον άνθρωπο που οργανώνει
Την εγωιστική ζωή του σε μια βρώμικη καρέκλα

Χάος κι εφιάλτης  Λυπημένος είμαι
Και βάζω το κεφάλι μου στα γόνατα
Όλα είναι πόλεμος και προδοσία Και κανείς δεν ακούει
Τη φωνή ενός παιδιού, έναν ήχο ακορντεόν


                    Ένας δάσκαλος του Ιώβ

Οι φίλοι μου φέρονται φριχτά
Οι φίλοι μ' έχουν για τρελό
Την ημέρα είμαι όλος αναφιλητά
Τη νύχτα κολυμπώ στα δάκρυα
Τι σου έκανα Θεέ, εσύ δεν φταις
Για ό,τι μου συμβαίνει;
Για μήνες: είμαι κραυγές
Για χρόνια: η λύπη είναι το κοστούμι
Και η πιτζάμα μου
Όταν τρώω επικαλούμαι το όνομα της θεάς
Έτσι πιστεύω πως η δόξα του Θεού
Θα 'ρθει σε μένα
Θα 'ρθει σε μένα


Μετάφραση: Κώστας Βραχνός

Πηγή: https://elenapoly.blogspot.com/