Αργύρης Χιόνης - [VII]

Μια μέρα, ο ήλιος αποφάσισε να μη δύσει εντελώς. Έμεινε κρεμασμένος εκεί, λίγο πιο πάνω απ' τον ορίζοντα, πιο κόκκινος παρά ποτέ.
Οι άνθρωποι χαζέψανε κοιτάζοντάς τον. Όσοι ήταν στον δρόμο σταμάτησαν να περπατούν και στράφηκαν προς το μέρος του, όσοι ήταν στο σπίτι τους κολλήσανε τα μούτρα τους στο τζάμι. Όλοι μοιάζανε μ' αγάλματα.
Κάποιος είπε, τί τέλειο ηλιοβασίλεμα. Όλοι συμφώνησαν.
Κάποιος είπε, ατελείωτο ηλιοβασίλεμα. Όλοι συμφώνησαν.
Κάποιος είπε, μα επιτέλους, δε θα τελειώσει ποτέ αυτή η δύση; Ήταν έξω φρενών. Θα σου δείξω εγώ, θα σου δείξω εγώ, φώναξε κι εξαφανίστηκε.
Γύρισε σε λίγο, κρατώντας το τουφέκι του. Όλοι συμφώνησαν.

Αργύρης Χιόνης

VII / ΠΑΡΑ ΕΝΑ ΔΩΔΕΚΑ ΜΑΓΙΚΑ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑ / ΛΕΚΤΙΚΑ ΤΟΠΙΑ, 1983