Μια κάποια μοναξιά με τριγυρίζει
χωρίς καν κύκνο ή προκυμαία ή ρέμα,
την αχρησία της αντικατοπτρίζει
σ’ εκείνο που τ’ αρνήθηκα εγώ βλέμμα
εδώ, μες στη μωροφιλοδοξία
που ψήλωσε, για να μην την αγγίσεις,
και κάποιος ουρανός χρυσή μαγεία
σκορπά μέσ’ απ’ τα χρώματα της δύσης,
μα και νωχελικά όλο ξεμακραίνει
σαν νά ’βγε από λευκό βγαλμένο ρούχο:
αποδημητικό πουλί χορταίνει
στο λάλημά του τη χαρά όλη που ’χω:
σκιρτά στο κύμα που ’γινες εσύ
μια πάγγυμνη και εόρτεια ηδονή.
Μετάφραση: Γιώργος Κεντρωτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου