Κλέων Παράσχος - Μόνος

Σε κάποια πολιτεία, καιρό φτασμένος,
μόνος γυρίζω, όλη τη μέρα μόνος·
πόθος ούτ’ ένας μέσα μου, ουδέ πόνος,
κι είμαι απ’ το κάθε τι ο ξεδιψασμένος.

Πότε, από πού έχω ερθεί, δεν το λογιάζω
να μου το ειπούν· μιλώ, δε μου μιλάνε·
πικροχαμογελάνε, αντιπερνάνε,
σαν να μην είμαι, σαν να μην τους μοιάζω.

Κι όταν μεσημερνός ο ήλιος κεντρώνει
και πέρ’ ως πέρ’ η χώρα όλη ερημώνει
κι ουδέ σε θύρα ουδέ σε παραθύρι

γρικάς ποτέ, θωρείς ποτέ κανένα,
κάτασπρη η πολιτεία φαντάζει ως ένα
παλιό λησμονημένο κοιμητήρι.

Ανθολογία Οι Νέοι, 1922