Τίτος Πατρίκιος - Ποιήματα

ΑΥΤΟΤΕΛΕΙΑ ΤΟΥ ΣΩΜΑΤΟΣ

 

Τρομερή και θαυμάσια

αυτοτέλεια του σώματος.

Όσο βαθιά κι αν διεισδύσει

ποτέ με το άλλο σώμα δεν συγχέεται

ποτέ δεν γίνεται σάρκα μία.

 

ΤΟ ΦΑΡΜΑΚΟ

Υπάρχουν πράγματα που ακόμα
θέλω να κρατάω κρυφά
υπάρχουν πρόσωπα που δεν κατονομάζω
μ' όλο που συνεχώς απομακρύνονται
κι ούτε που θα' ταν τρομερό
αν αποκάλυπτα τα πάντα
μόνο που η αποσιώπηση
είναι κι αυτή ένα φάρμακο
για την καταπολέμηση της λήθης.


ΠΟΛΛΑΠΛΟΙ ΚΟΣΜΟΙ

Δεν φτάνει μία μόνο γλώσσα
για να χειρίζεσαι τα πράγματα
και πιο πολύ δεν φτάνει
για να κρατήσεις, να χάσεις έναν άνθρωπο.
Προπάντων δεν φτάνει μοναχή της
η γλώσσα του κορμιού στον έρωτα
χρειάζονται δύο και τρεις και παραπάνω
γλώσσες με λόγια, με σχέδια,
με χρώματα, με μουσική.
Γνωρίζουμε, ψηλαφούμε, γνωριζόμαστε
μέσα σε κόσμους πολλαπλών γλωσσών.

ΟΠΩΣ Η ΘΑΛΑΣΣΑ

Ήταν κι εκείνη όπως η θάλασσα

δεν παραδόθηκε ποτέ στον ήλιο

ούτε νοιαζόταν να τον σαγηνεύσει.

Ωραία γινόταν λίγο πριν απ' την ανατολή

ή λίγο μετά το ηλιοβασίλεμα.

ΟΙ ΕΡΩΤΕΣ

Ένας έρωτας γεννιέται μες στον έρωτα

μεγαλώνει μες στα σπλάχνα του

απλώνεται στον χώρο του, τον κατοικεί

επιθυμεί διάρκεια, διεκδικεί χρόνο

κυριαρχεί, απολαμβάνει την υπεροχή του

και μόλις αρκεστεί στα κεκτημένα

άλλος έρωτας γεννιέται μες στα σπλάχνα του

μεγαλώνει, απλώνεται στο χώρο του

απειλεί να τον κατασπαράξει.

Όμως οι έρωτες κάποτε παύουν

να τρέφονται με σάρκες ανταγωνιστών

ανταλλάσσουν μόνο πέτρινα ομοιώματα

που μένουν αναλλοίωτα μέσα στις φθορές

που συνυπάρχουν χωρίς άσκοπες εχθρότητες

περίπου φιλικά, όπως οι προτομές

αντιπάλων ηγετών στα νεκροταφεία.

ΣΥΝΕΠΑΦΕΣ

Δίχως άγγιγμα και γνώση του αλλουνού κορμιού

οι άνθρωποι δεν μοιράζονται τα μυστικά τους.

Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν άλλα πια ν' αποκαλύψουν

άπληστοι κι έρημοι προφασίζονται το σμίξιμο σωμάτων.

ΑΝΤΟΧΗ ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ

Ίσως από το σώμα
εκείνο που περισσότερο ξεχνιέται
να είναι η ηδονή.

ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ

Οι απέραντες εκτάσεις μετρημένες
μ' έτη φωτός δεν μου λένε τίποτα.
Εσύ ήσουνα λίγα μέτρα μακριά
και δεν μπορούσα να σ' αγγίξω
σαν απλησίαστο απλανή αστέρα.

Η ΣΑΡΚΑ

Η σάρκα μου
πάντα πονάει στα χτυπήματα
πάντοτε χαίρεται στα χάδια.
Ακόμα τίποτα δεν έμαθα.

ΑΦΘΑΡΣΙΑ ΤΗΣ ΥΛΗΣ

Λέξεις που δεν ειπώθηκαν,
μ' έναν νυχτερινό απόηχο μονάχα, μάταιες,
αισθήματα ρευστά που πρόσκαιρα
υποτάσσονταν στο σχήμα του κορμιού,
διαβατικές γυναίκες, επιθυμίες
ακόρεστες κι όμως χωρίς αντίκρισμα
(ίσως και δίχως θέληση να υπάρξουν...)

Τόσα όστρακα νεκρά και πετρωμένα
σκεπάζοντας σιγά - σιγά τη γλώσσα
τους βρόγχους, τα πλεμόνια,
σκεπάζοντας τα ύφαλα
αυτού του εγκαταλελειμμένου πλοίου.

ΠΡΟΦΑΣΗ

Ξεκίνησα να γράψω κάτι
μα το ξέχασα.
Δεν υπήρχε τίποτ' άλλο
από σένα.

ΠΟΙΝΗ

Κάθε που θέλω να τιμωρήσω τον εαυτό μου
λιγοστεύω τις φορές που σε κοιτάω.

CAUSA

Κάθε που ξημερώνει
μισώ τη μέρα
που μ' εμποδίζει
να σε σκέφτομαι.

ΜΟΝΟΛΟΓΟΣ

Ξεριζώνω τις λέξεις μία - μία
απ' το λαρύγγι μου.
Αν στάζουν αίμα
τύλιξ' τες στο μαντήλι σου
τύλιξ' τες με μπαμπάκι
ή πάλι πιάσε τις με τη λαβίδα
και πές :
" Έτσι τα λέει,
για εντύπωση".
Κάνε επιτέλους ότι θες.
Όμως δεν φτάνει πια η σιωπή
δεν φτάνουν πια τα λόγια.
Ξεριζώνω μία - μία σκέτες λέξεις
και σου τις στέλνω.

ΜΕΓΑΛΟ ΓΡΑΜΜΑ
XIV

Έγινε ξαφνικά
όπως ξαφνικά έρχεται η άνοιξη.

Μιλούσα γι' αγάπη
κι η αγάπη ήσουν εσύ
μιλούσα για το φιλί
και το φιλί ήσουν εσύ,
με τ' όνομά σου,
τη διεύθυνση του σπιτιού σου,
το δειλινό χαμόγελο
που μόνο εγώ μπορούσα να το βλέπω.
Πώς να υπάρξει τώρα
εκείνο το χαμόγελο
όταν κανείς δεν το καταλαβαίνει ;
(Μα  κι αν το καταλάβει
θα πάψει πια να' ναι το ίδιο.)
Πώς να υπάρξει εκείνη η μουσική
που μου ζητούσες να σφυράω ;
Πόσες φορές την εμπιστεύτηκα
στον νυχτερινό άνεμο
στα κουρασμένα ηλεκτρικά.
Την άκουσες ποτέ ;
Ήταν για σένα.
Δεν το παραδεχόμουνα.
Μα ήταν.

.................................................

Όπου μ' άγγιζες πονούσα.

Όπου δεν μ' άγγιζες

πονούσα.

Και μέσα μου φούσκωναν ολόκλειστα

τα δικά μου τα ποτάμια

που θα μπορούσα να ποτίσουν

όλα τα λησμονημένα περιβόλια.

Λυσιμελής πόθος