Του φίλου συνθέτη
Ιωσήφ Παπαδοπούλου
Ώρες συλλογισμού πικρές… είν’ όλα μάταια όμως∙
ακόμα χτες ήταν πρωί κι έλεγα ν’ αρχινήσω
ήταν πρωί όλ’ η ζωή κι ήταν εμπρός ο δρόμος –
νά σήμερα που βράδιασε κι έμεινα τόσο πίσω.
Ούτε και που τραγούδησα το θρίαμβό μου στην αυγή,
ούτε το μεσημεριανό τραγούδι του καμάτου,
τώρα απομένει ένας σκοπός που πάει κι αυτός να βγει
με το ξαλάφρωμα κάποιου θανάτου.
Μοίρα των ποιητών – χαρά και δυστυχία μαζί –
το δρόμο σου έχω πάρει∙
είν’ πιο καλά, χίλιες φορές, έτσι κανείς να ζει,
σαν όνειρο μες στην αυγή, σαν ίσκιος στο φεγγάρι.
Και συ, ψυχή, που χάθηκες στην πιο βαθιά σιωπή,
ένα φθινόπωρο περνά απ’ τη ζωή που τρέχει
μα είναι στο βράδυ μια φωνή που πάντα κάτι θα σου πει
και μες στο δάσος βρέχει…
Μήτσος Παπανικολάου, Ποιητικά έργα: Άπαντα τα Ευρεθέντα, Φιλολογική Έκδοση
Επιμέλεια – Επίμετρο – Σημειώσεις, Μιχαήλ Χ . Ρέμπας. Θεσσαλονίκη 2008.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου