Θεόδωρος Μπασιάκος - Κακ χαρασσό

Ψιλομπουρδέλο, καρδιά μου, τα πράματα…

Υπό άλλες συνθήκες

θα πέρναγα μια χαρά τούτ΄ τη βραδιά

κάτω απ΄ το φεγγαρόφωτο τραγουδώντας σου

ανέγνοιαστα

ρώσσικες ρομάτζες – το «Κακ χαρασσό» π.χ.

(«τι ωραία που είναι να είμαστε μαζί…»)

κι΄ άλλα τέτοια.

Χίλιες έγνοιες σκοτεινιάζουν, τα μάτια μου, τον ουρανό…

Ανάμεσα στα σύννεφα

πασκίζω νάβρω το φεγγάρι

για πάρτη σου –

Αυτή την πολύ κουραστική δουλειά λοιπόν εγώ

την λέω έρωτα.

Χαίρομαι που τα καταφέρνω ακόμα…

(Μόν΄ αγάπα με, συκωτάκι μου, κι΄ έννοια σου

μασάω ΄γω από ζόρια; – μασάω, αλλά! και φτύνω και τα σπόρια!)