Τάσος Λειβαδίτης - Καληνύχτα

Τέλος, όλο και περισσότερο δοκίμαζα τον πειρασμό να μην

απορώ, διάβαζα άχρηστες γεωγραφίες στη σοφίτα ή αντί μικράς

αμοιβής βοηθούσα κάποιον συμβολαιογράφο να γυρίζει απ' τ' άλλο

του πλευρό κι άλλοτε σφύριζα θανάσιμα, σαν τον χαρτοκλέφτη που

πλένει μόνος τα ρούχα του στη σκάφη ή καθόμουν ώρες στην κα-

ρέκλα μ' ένα τέτοιο πείσμα, που θά' λεγες ότι ένα έγκλημα έχει,

επιτέλους, διαλευκανθεί

κι αν δεν είχα ζήσει βλακωδώς, θα' μουν τώρα μόλις τριών

ετών, με απλήρωτο γάλα -πράγμα που για τους χαλεπούς και-

ρούς μας μου φαινόταν συνετό, αφού μια λάμπα είναι πιο πονετική

απ' όλο τον ουρανό κι ένα φάντασμα πιο προσιτό απ' το παλιό

τριζόνι ή μια καληνύχτα πιο ιστορική από πολλά χειρόγραφα -και

στ' απαυτά μου, αν οι άλλοι ζούνε καλύτερα,

καληνύχτα.

Τάσος Λειβαδίτης, Το έγκλημα, ο ποιητής και μερικά μήλα, 1977