Σταύρος Βαβούρης - Ποιήματα

 

ΤΟ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΜΕΝΟ ΦΩΣ, Α΄

 

Όταν θαρθεί το καλοκαίρι

το φως κι ο αφρός

θάχουν μια τόση δύναμη κι αγάπη

που θα σηκώσουν σα φτερό στην επιφάνεια

το μολυβένιο απ’ τη βροχή κορμί μου.

 

Όταν θαρθεί Ιούνιος…

Μόνο

σηκώστε τώρα,

αυτό το φέρετρο απ’ το στήθος μου.

 

Ο ΑΧΙΛΛΕΑΣ ΣΤΟΝ ΑΔΗ

 

Φωνές του δέρματος,

δεήσεις της αφής μου στον ήλιο

επικλήσεις κι οιμωγές της παλάμης μου.

 

Θέληση των νυχιών μου

τραύματά μου ανώφελα

 

Δεν χαμηλώνουν τα βουνά εδώ κάτου,

Δεν έχει τέλος η Σκιά!

(ΕΔΩ ΦΑΝΤΑΣΟΥ ΚΑΛΠΑΣΜΟΥΣ ΚΑΙ ΚΥΜΑΤΑ, 1952)

ΑΥΤΟΨΙΑ

 

Σ’ αυτό το πρόσωπο, έχει ήδη αρχίσει η σήψη.

Ακόμα δεν το γείραν βέβαια οι καιροί

ακόμα βέβαια ο θάνατος δεν τόχει ψηλαφίσει.

Βλέπετε ωστόσο άρχισε ανεπαίσθητα

μα τόσο καθαρά, αν προσέξετε,

η σήψη.

 

Βλέπετε αυτό το δέρμα, λόγου χάρη

αυτά τα χείλη, δίχως φως.

Βλέπετε αυτά τα μάτια

δίχως πάθος κι αγωνία

κι αυτές τις παγερές μετάλλινες αψίδες των φρυδιών

κάτω απ’ το λείο μέτωπο.

Τα νικημένα δόντια τέλος πίσω απ’ τα χείλη

δίχως έμφαση και δίχως προσδοκία.

 

Σ’ αυτό το πρόσωπο

πολύ προτού τελειώσει η ιστορία του

μπορεί κανείς να το διακρίνει καθαρά.

Ήδη, άρχισε η σήψη.

(ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΑΝΘΡΩΠΟ ΠΟΥ ΠΕΘΑΝΕ, 1956)

ΕΥΡΥΔΙΚΗ

 

Έσερνες ένα σκέλεθρο στο φως.

Γι’ αυτό και σούχαν άλλωστε συστήσει:

Να μην στρέψεις.

Αλλ’ έστω, κι αν δεν είχες παραβεί τους όρους

δε θάφτανα ποτέ στο φως μαζί σου.

 

Άσαρκα κόκαλα

δυο κόγχες δίχως μάτια

δόντια δίχως χείλη

ήταν ό,τι έσφιγγες στο χέρι σου ανεβαίνοντας,

όπως ήτανε στημένη επίσης κι η παγίδα

απ’ τη στιγμή που σούχαν επιτρέψει να διαβείς

την πόρτα που κανείς δεν πέρασε βαδίζοντας.

 

Όταν στο τέλος έκανες να στρέψεις

εξατμίστηκα.

Τίποτα δεν είδες.

Τώρα όμως να το μάθεις

 

Έσερνες ένα σκέλεθρο στο φως

απ’ την αρχή μαζί σου

κι ήταν απόφαση παρμένη τελεσίδικα:

Ήθελες δεν ήθελες:

Να στρέψεις.

(ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΒΡΟΧΗΣ, 1971)

 

 Πηγή: https://www.oanagnostis.gr/