«Πάντοτε, κάθε φορὰ ποὺ ἐπληροφορούμην ἀπὸ τὰ διαβάσματά μου ὅτι στὴν Κηφισιὰ εἶχαν πατήσει τὸ πόδι τους ἄλλοτε ὁ Φλωμπέρ, ἄλλοτε ὁ Λόρδος Βύρων καὶ ἄλλοτε ὁ Ἀρθοῦρος Γκομπινώ, καταλαμβανόμουν ἀπὸ μία ἀπερίγραπτη, καὶ τρομερὴ ὑπερδιέγερση ποὺ διαρκοῦσε μέρες. Ἡ φαντασία μου ἀποχαλινωνόταν, καὶ μὲ τὴ βοήθεια παλιῶν τοπογραφικῶν χαρτῶν προσπαθοῦσα νὰ ἐξιχνιάσω ἀπὸ τὶς διηγήσεις τους, ποὺ τὶς ἐφήρμοζα ὕστερα στὸ χάρτη, ἀπὸ ποιὸ σημεῖο τῆς Κηφισιᾶς ἀκριβῶς εἶχαν περάσει, ποῦ εἶχαν σταθεῖ, καὶ μήπως τυχὸν πέρασαν ἐκεῖ ποὺ εἶναι σήμερα τὸ περιβόλι μου, καὶ στὴ σκέψη αὐτή, ὅτι μπορεῖ νὰ πάτησαν ἐδῶ ποὺ πατάω σήμερα ἐγὼ τρελλαινόμουν ἀπὸ ἀγαλλίαση».
[πηγή: Ε. Χ. Γονατᾶς, Ἐπιστολὴ στὸν Νίκο Ἐγγονόπουλο, Κατάλογος 24, Στιγμή, Ἀθήνα 2009, σελ. 23-24]
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου