Ματθαίος Μουντές - Η παγίδα και ο τροχός

 

Θα ταξινομήσω τις οδύνες
που πέφτουν στο λογαριασμό μου
αχ και να έβρισκα
μιαν ιεραρχική ψυχή ν’ ακουμπήσω
αχ και να μπορούσα να πορευτώ
μονάχος σαν το ρινόκερο.
Σ’ άφησα να κατακλύσεις σιγά σιγά
τ’ όνειρό μου ώσπου το κυριάρχησες
όποιος έχει αγάπη για εκατό αγάπες
έχει και λύπη για εκατό λύπες.
Ο καθένας ας ασχολείται για λογαριασμό του
με μυστικές συγκομιδές εκσπερματώσεων
και με εξωγαμικές ονειρώξεις.
Θα ταξινομήσω σήμερα
τις οδύνες μου.
Κάπου εδώ βρισκόταν η παγίδα.
Ο πιθανός λόγος της αμηχανίας μου
στην αρχή ήταν
οι αυθαίρετες όψεις των οραμάτων.
Χωρίς επαρκείς βλαστήσεις
και θεολογικές ανταμοιβές
βρέθηκα κάτω από την αναποδογυρισμένη
χύτρα της περιφρόνησης,
να συμμαχώ με τα φυτά και τα ζώα.
Έμαθα τις ιδιοτυπίες των ονομάτων
τον πόνο του φέροντος
τον ομφαλικό πόθο.
Μιλώ κουβαλώντας τη σημαία της ερημιάς.
Κανένα όνειρό μου
δεν μπορεί πια να αντικατασταθεί
και με διαπερνά μια διάστικτη
γραμμή δακρύων.
Τουλάχιστον να με απασχολούσε
η συνέχεια της προσευχής.
Μόνον η θυσία είναι μια ενέργεια της χαράς.
Σχεδιάζεται με καθημερινές χειρονομίες.
Ξεκινάει από τα χρόνια της απορίας
αναβλύζει από το θεϊκό απόθεμα
της αγάπης.
Παίρνω το σχήμα της θυσίας.
Χαρούμενος γίνομαι το καθαγιασμένο σφάγιο
μια παραχώρηση της χάρης.
Η θυσία είναι μια ενέργεια της αγάπης,
βρίσκεται στα σύνορα της σιωπής και του θανάτου.
Στη σιωπή, θα βάλω μπροστά τον
τροχό της θυσίας για να σε δέσω με την ενοχή.

Από το περιοδικό Γράμματα και Τέχνες (τεύχος 25-36, Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1984)

Πηγή: ανθολογία Η δεύτερη μεταπολεμική ποιητική γενιά (1950-1970) του Ανέστη Ευαγγέλου (εκδ. Παρατηρητής, 1994).