μυριάδες ιβίσκοι ν’ ανάβουνε πάνω σου.
Σε ονειρευόμουνα μήτρα.
Αλλά να:
μέρες παράξενες, καιροί σκοτεινοί,
σε πάλευαν όλα. Κι όμως, ποίηση εσύ,
αμετάπειστο ρεύμα τ’ ουρανού, επιμένεις.
Ένα κύμα από κόκκινα παράξενα φώτα,
ένα κύμα πληγές, που ξεσπώντας φωτάει
τα χαρτιά μου τη νύχτα.
Νικηφόρου Βρεττάκου, «Τό βάθος τοῦ Κόσμου» (1961), από το βιβλίο Τά ποιήματα, εκδ. Τρία Φύλλα, 1981.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου