Μου φαίνεται ότι οδεύουμε προς ένα τέτοιο αδιέξοδο. Μονάχα το έργο των πεθαμένων μοιάζει να έχει κάποια γοητεία ή κάποια αξία για μας.
Οι πλούσιοι μπορούν πάντα να παρακινηθούν και να στηρίξουν ακόμα ένα μουσείο.
Οι ακαδημίες πάντα θα μας προμηθεύουν με κέρβερους και ύαινες.
Οι κριτικοί πάντα θα ξεπουλιούνται σ’ αυτούς που σκοτώνουν κάθε τι φρέσκο και ζωτικό.
Οι παιδαγωγοί μπορούν μια ζωή να συσπειρώνονται και να παραπληροφορούν τους νέους ως προς το νόημα της τέχνης.
Οι βάνδαλοι μπορούν πάντα να παρακινηθούν έτσι ώστε να καταστρέψουν ότι είναι ισχυρό και οχληρό.
Οι φτωχοί δεν μπορούν παρά να σκέφτονται το φαγητό και το νοίκι.
Οι πλούσιοι μπορούν μια χαρά να διασκεδάζουν συλλέγοντας ασφαλείς επενδύσεις που τους παρέχουν οι τυμβωρύχοι οι οποίοι εμπορεύονται τον ιδρώτα και το αίμα των καλλιτεχνών.
Οι μεσοαστοί μπορούν να πληρώνουν την πρόσβαση στο να χάσκουν και να κριτικάρουν ματαιόδοξοι για τη μισοψημένη γνώση τους και υπερβολικά άτολμοι για να υποστηρίξουν τους ανθρώπους που φοβάται η καρδιά τους, ξέροντας ότι ο αληθινός εχθρός δεν είναι ο υψηλά ιστάμενος, τον οποίο πρέπει να κολακεύουν χαμερπώς, αλλά ο επαναστάτης ο οποίος εκθέτει με τις λέξεις ή τον χρωστήρα τη σαπίλα του οικοδομήματος που αυτοί, οι ασπόνδυλοι μεσοαστοί, είναι υποχρεωμένοι να στηρίζουν.
Οι μοναδικοί καλλιτέχνες οι οποίοι ανταμείβονται σήμερα για τον κόπο τους είναι οι τσαρλατάνοι.
Ίσως, με κάποιο βίαιο τρόπο, να λάβουμε υπόψη μας τους ανθρώπους που επιζητούν να διαμορφώσουν τη ζωή μας με όρους άλλους από την απληστία, την αντιπαλότητα, το μίσος, τον θάνατο, τον όλεθρο.
Ίσως… Qui vivra verra, καθώς λένε οι Γάλλοι.
Χένρι Μίλερ, Κλιματιζόμενος Εφιάλτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου