Μένω στο νερό κοντά,
μόνος. Χωρίς γυναίκα και παιδιά.
Εκύκλωσα κάθε δυνατότητα
για να καταλήξω σ' αυτό:
ένα σπίτι χαμηλό δίπλα σε γκρίζο νερό,
με παράθυρα πάντοτε ανοιχτά
μπρος στην ξεθυμασμένη θάλασσα. Αυτά δεν τα διαλέγουμε,
αλλά είμαστε αυτό που φτιάξαμε.
Πονάμε, τα χρόνια περνάνε,
ξεφορτωνόμαστε φορτία αλλά όχι την ανάγκη
του φόρτου. Η αγάπη είναι μια πέτρα
που έκατσε στο βυθό
κάτω απ' το γκρίζο νερό. Τώρα τίποτα δεν ζητώ
από την ποίηση, μόνο ένα αίσθημα αληθινό,
κανέναν οίκτο, καμιά φήμη, καμιά γιατρειά. Σιωπηλή γυναίκα μου,
μπορούμε να καθίσουμε κοιτάζοντας το γκρίζο νερό
και σε μια ζωή πλημμυρισμένη
μετριότητα και σκουπίδια,
βράχοι να σταθούμε στη ζωή.
Θα ξεμάθω το αίσθημα,
θα ξεμάθω το χάρισμά μου. Αυτό είναι σπουδαιότερο
και δυσκολότερο απ' αυτό που εκεί περνάει για ζωή.
(από το βιβλίο "Ντέρεκ Ουόλκοτ, Ποιήματα", μτφρ. Κατερίνας Αγγελάκη-Ρουκ & Στέφανου Παπαδόπουλου, εκδ. Καστανιώτη 2006)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου