Mahmoud Darwish-Τρία Ποιήματα

Ο τοίχος

Ενα πελώριο φίδι από μέταλλο περιτυλίσσεται γύρω μας, καταπίνοντας τους μικρούς τοίχους που διαχωρίζουν την κάμαρά  μας, το μπάνιο, την κουζίνα και το καθιστικό μας.  Ενα φίδι που δεν κινείται σ’ ευθεία γραμμή, μην τυχόν και μας μοιάσει καθώς εμείς κοιτάμε ευθεία μπροστά.  Με στροφές και περιστροφές, ένας εφιάλτης από κομμάτια τσιμέντο, ενισχυμένο με εύκαμπτο μέταλλο που το διευκολύνει να κινείται μέσα στα κατακερματισμένα κομμάτια γής και στους μπαξέδες της μέντας που μας έχουν απομείνει.  Ενα φίδι ανυπόμονο να εναποθέσει τα αυγά του ανάμεσα στις εισπνοές μας και στις εκπνοές μας έτσι που να το πούμε τελικά, γιατί πάμε να σκάσουμε από ασφυξία, «Εμείς είμαστε οι ξένοι».  Οταν κοιτάμε στους καθρέφτες μας ένα πράγμα βλέπουμε όλο κι όλο, το φίδι που τραβάει κατά τον σβέρκο μας, αλλά με λίγη ακόμα      προσπάθεια μπορούμε να δούμε εκείνο που είναι από πάνω του: έναν ουρανό που χασμουριέται βαριεστημένος από τους αρχιτέκτονες που το στολίζουν με όπλα και σημαίες.  Και τη νύχτα τον βλέπουμε να αναβοσβήνει, γεμάτος αστέρια που μας κοιτάνε με στοργή.  Βλέπουμε επίσης αυτό που υπάρχει πίσω από τον φιδίσιο τοίχο: στο γκέτο οι φρουροί, φοβισμένοι για το τι συμβαίνει πίσω από τους μικρούς τοίχους που μας έχουν απομείνει.  Τους βλέπουμε να λαδώνουν τα όπλα για να σκοτώσουν τον γρύπα που έχουν την εντύπωση ότι κρύβεται στο κοτέτσι μας.  Και δεν είναι δυνατόν να μη βάλουμε τα γέλια.

Ο εχθρός

 Ημουν εκεί πριν έναν μήνα.  Πριν έναν χρόνο ήμουν εκεί.  Ημουνα πάντα εκεί λές και δεν ήμουνα αλλού πουθενά.  Το 1982 το ίδιο πράγμα μας συνέβη όπως μας συμβαίνει και σήμερα.  Είχαμε πολιορκηθεί και είχαμε σκοτωθεί και είχαμε πολεμήσει εναντίον της κόλασης που αντιμετωπίζαμε.  Οι απώλειες/οι μάρτυρες δεν μοιάζουν μεταξύ τους.  Ο καθένας τους έχει μια χαρακτηριστική σωματική διάπλαση και διαφορετικά χαρακτηριστικά του προσώπου, μάτια διαφορετικά και διαφορετικό όνομα και ηλικία.  Οι φονιάδες είναι αυτοί που φαίνονται όλοι το ίδιο.  Είναι μια ύπαρξη, που είναι διανεμημένη σε διαφορετικά σιδερένια αντικείμενα, που πατάει ηλεκτρονικά κουμπιά, που σκοτώνει κι εξαφανίζεται ύστερα.  Μας βλέπει αλλά εμείς δεν τον

βλέπουμε, όχι επειδή είναι ένα φάντασμα αλλά επειδή είναι η σιδερένια μάσκα μιας ιδέας – δίχως χαρακτηριστικά, δίχως μάτια, δίχως ηλικία, δίχως όνομα.  Είναι αυτός που διάλεξε να έχει ένα και μόνο όνομα: ο εχθρός.

Στην υγειά της χώρας μας

 

Στην υγειά της χώρας μας,

και είναι αυτή που είναι πιό κοντά στου θεού τον λόγο,

ένα ταβάνι σύννεφα

Στην υγειά της χώρας μας,

και είναι αυτή που είναι μακριά από των ουσιαστικών τα επίθετα,

ο χάρτης της απουσίας

Στην υγειά της χώρας μας,

και είναι αυτή που έιναι τόσο μικρή όσο κι ο σπόρος απ’ το σουσάμι,

ένας ουράνιος ορίζοντας … κι ένα χάσμα κρυφό

Στην υγειά της χώρας μας,

και είναι αυτή που την τριγυρίζουν λόφοι κατάσχιστοι,

η ενέδρα ενός νέου παρελθόντος

Στην υγειά της χώρας μας, και είναι το έπαθλο ενός πολέμου,

η ελευθερία να πεθαίνεις από τον καημό και απ’ τη φωτιά μέσα σου

και η χώρα μας, στην πιό αιματηρή της νύχτα,

είναι ένα πετράδι που αστράφτει μακριά, κι ακόμη μακρύτερα

και που φωτίζει κάθε τι που βρίσκεται έξω απ’ αυτή …

Οσο για μας, εντός της,

ασφυξιούμε όλο και πιό πολύ!

(Μετάφραση, από τα αγγλικά, Χρήστου Τσιάμη)

Πηγή:https://www.oanagnostis.gr/%CE%BC%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%BF%CF%8D%CE%BD%CF%84-%CE%BD%CF%84%CE%B1%CF%81%CE%BF%CF%85%CE%AF%CF%82-%CE%AD%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%BF%CF%82-%CE%B5%CE%B8%CE%BD%CE%B9%CE%BA/