Ένα σκοτάδι απ’ το φως αξεκόλλητο-
μπορείτε και να το ονομάσετε κεφάλι γυναικός.
Ω, αν βλέπατε να σκορπά
τα διαμάντια του γέλιου στο στήθος μου!
Κάθεται σ’ ένα βράχο με το λογισμό και στίλβει.
Αποστηθίζω την εικόνα.
Φεύγουν τα ωραία σαν ψυχές απόλυτα…
Φεύγεις αγαπημένη παίρνοντας το χώρο μαζί σου,
τέτοια η ερημιά όπου μ’ αφήνεις.
Η μνήμη σε διαδέχεται.
Ο ουρανός με τα περίφημα πάντα αστέρια
κυλά τα σύννεφα, μ’ αποφεύγει
ο αδελφός της αβύσσου.
Αλλά και μόνο που κοιτάζεις αρκεί.
«Καμιά παρουσία δεν είναι φανερή»-
λέει και χάνεται το νεραϊδάκι.
Ν. Καρούζος, Σημείο (1955).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου