Βασίλης Μιχαηλίδης - Η ανεράδα

Στήν χώραν π’ ἀναγυιώθηκα

κ'αί κόμα ἀναγυιώννουμουν

κ' ἂρκ'εψα νάκκον νά λαχτῶ,

τότες ἐξηφοήθηκα

τά ζώδκια κ’ εν ἐχώννουμουν

κ’ ἐξέηκα νά δκιανευτῶ.

 

Σέ μιάν ποταμοδκιάβασην

μιάν λυερήν ἐσ'κ'άστηκα

- νεἶεν καῇ ἡ σταλαμή! -

οὓλα τ' αρνίν εἰς τόν τσ'ωκκόν

ὁ ἂχαρος ἐπκιάστηκα,

ἀντάν πκιαστῆ μέσ’ στήν νομήν.

 

Ἀντάν μέ εἶδεν ἒφεξεν

κ'ι’ ὁ νοῦς μου ἐφεγ'γ'ιάστηκεν

κ’ ἐφάνην κόσμος φωτερός.

Ἀντάν μοῦ χαμογέλασεν

παράδεισος ἐπλάστηκ'εν

ὀμπρός μου κ’ ἒμεινα ξερός.

 

Εὐτύς τό πᾶς μου ἒχασα,

τόν κόσμον ἐλλησμόνησα

κ’ ἒμεινα χάσκοντα βριχτός˙

εἶπέν μου: ἒλα, κλοῦθα μου˙

κ'αί πού καρκιᾶς ἐπόνησα

κ’ ἐκλούθησά της, ὁ χαντός.

 

Λαόνια, κάμπους κ'αί βουνά

ἀντάμα ἐδκιαβήκαμεν

γεμάτ’ ἀθθούς κ'ι' ἀγκαθθερά˙

ἡ στράτα (δ)έν ἐτέλειωννεν

κ'αί δέν ἐποσταθήκαμεν

ἢτουν γιά λλόου μας χαρά.

 

Ἒτρεμεν μέν κ'αί χάσῃ με

κ’ ἒτρεμα μέν κ'αί χάσω τήν

κ'αί μέν τῆς πῶ κ'αί μέν μοῦ πῆ˙

ἐδίψουν την κ’ ἐκαύκουμουν

κ’ ἒτρεμα μέν κ'αί πκιάσω την

κ'αί γίνουμεν κ’ οἱ δκυό στραπή.

 

Ὓστερα σγιάν παράδεισον

ἓναν βουνόν ἐφτάσαμεν

ἲσ'α μέ τἂψη τοὐρανοῦ˙

κ'εῖ πάνω κ'εῖ ἐκλάψαμεν

ἀντάμα κ’ ἐγελάσαμεν

μέσα στούς μούσκους τοῦ βουνοῦ.

 

Λαλεῖ μ’: ἂν εἶσαι πέρκαλλος,

τωρά πκιόν μεῖνε δίχως μου,

ἂν σοῦ ἀρέσκ’ ἒτσι ζωή˙

κ'αί ξαπολᾶ ’ναν χάχχανον,

ἲσ'α’νωσα τό στῆθος μου

πώς ἀλλονάκκον νά ραῇ.

 

Εἶπεν κ’ ἐγίνην ἂφαντη,

εὐτύς π’ ὀμπρός μὠχάθηκεν,

σγιάν ἂνεμος περαστικός˙

ἐράην ἡ καρτοῦλλα μου,

εὐτύς ὁ νοῦς μὠστάθηκεν

κ’ εἶμαι ποῦ τότες ξηστηκός.

 

Οἱ πλῆξες πού μέ τρώασιν

ἀκόμα ’ν ἀφανέρωτες

κ’ εἰς τά πουλιά πού κ'ιλαδοῦν.

Ἒχ'ει πού τότες, ὃπου δῶ

τές ἀνεράδες, τρέμω τες˙

κ'αί πο(γ)υρίζω μέν μέ δούν.

 

Βασίλης Μιχαηλίδης