Πήγαιναν κι έρχονταν, στα βήματα του χορού στον ήχο του πιάνου και του βιολιού. Η Τερέζα ακουμπούσε το κεφάλι στον ώμο του. Όπως μέσα στο αεροπλάνο που τους έπαιρνε και τους δύο μακριά μες στην ομίχλη. Ένιωθε τώρα την ίδια παράξενη ευτυχία, την ίδια παράξενη θλίψη, όπως τότε. Αυτή η θλίψη σήμαινε: βρισκόμαστε στον τελευταίο σταθμό. Αυτή η ευτυχία σήμαινε: είμαστε μαζί. Η θλίψη είναι η μορφή και η ευτυχία το περιεχόμενο. Η ευτυχία γέμιζε το χώρο της θλίψης.
Πηγή: Μίλαν Κούντερα, Η αβάσταχτη ελαφρότητα του Είναι, Μετάφραση από τα Γαλλικά: Κατερίνα Δασκαλάκη, Αθήνα: Ειδική έκδοση για την εφημερίδα «ΤΟ ΒΗΜΑ» 2007, σ. 316.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου