Κ. Π. Καβάφης - Ένας γέρος

Στου καφενείου του βουερού το μέσα μέρος
σκυμμένος στο τραπέζι κάθετ’ ένας γέρος,
με μιαν εφημερίδα εμπρός του, χωρίς συντροφιά.
Και μες στων άθλιων γηρατειών την καταφρόνια
σκέπτεται πόσο λίγο χάρηκε τα χρόνια
που είχε δύναμι, και λόγο, κ’ εμορφιά.
Ξέρει που γέρασε πολύ, το νιώθει, το κοιτάζει.
Κ’ εν τούτοις ο καιρός που ήταν νέος μοιάζει
σαν χτες. Τι διάστημα μικρό, τι διάστημα μικρό.
Και συλλογιέται η Φρόνησις πώς τον εγέλα,
και πώς την εμπιστεύονταν πάντα – τι τρέλα!-
την ψεύτρα που έλεγε: «Aύριο. Έχεις πολύν καιρό»
Θυμάται ορμές που βάσταγε, και πόση
χαρά θυσίαζε.
Την άμυαλή του γνώσι
κάθ’ ευκαιρία χαμένη τώρα την εμπαίζει.
...Μα απ’ το πολύ να σκέπτεται και να θυμάται
ο γέρος εζαλίστηκε.
Κι αποκοιμάται
στου καφενείου ακουμπισμένος το τραπέζι.