Γιάννης Πατίλης - Ανθολόγιο

ΤΟ ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟ

Τώρα πολύ μακριά

φιλέρημος τραγουδιστής

σ’ έναν έρημο κόσμο

που ο θεός του

την όγδοη μέρα εγκατέλειψε

(Ο μικρός και το θηρίο, 1970)

~ . ~

Η ΔΥΝΑΜΗ ΜΟΥ

Άμα μου ρίξεις

ένα δόρυ

θα καρφωθεί απάνω μου

Όλη η δύναμή μου

είν’ αυτό:

να μ η μου ρίξεις.

     

(Αλλά τώρα, προσέχτε.!.., 1973)

ΘΕΟΣ ΑΝΑΙΤΙΟ ΞΥΠΝΗΤΗΡΙ

Αντηχείς, Κύριε, αναίτιο ξυπνητήρι

στην ατέλειωτη νύχτα του σώματός μου.

Έλεγα πως θα ζήσω για πάντα το σκοτάδι της πέτρας

τον ύπνο του πουλιού που ολοένα ταξιδεύει

καθώς το νεύρο του νερού μέσα στο βράχο.

Η νύχτα η θάλασσα ο άνεμος η άμμος

οι σιωπηλές σφαίρες στα βρόχια των γαλαξιών.

Όλη η φύση πετά με τον αυτόματο πιλότο.

Και μόνο εμάς συντρίβουν τα σφυριά του λόγου σου.

     

(Υπέρ των καρπών, 1977)

~ . ~

ΑΠ’ ΤΗΝ ΠΟΡΕΙΑ ΤΗΣ ΡΕΓΓΑΣ

Η ρέγγα τυλιγμένη στην παλιά εφημερίδα.

Όλο τον χρόνο τρεφόταν με πλαγκτόν

την κυνηγούσαν Νορβηγοί, Αμερικάνοι, Ρώσοι και Δανοί.

Ο άνθρωπος που τη βαστά κρεμιέται στο λεωφορείο·

από μια τρίχα κρεμιέται στη ζωή του.

Μία ζωή κι αυτός κυνηγημένος.

(Κέρματα, 1980)

~ . ~

ΟΧΙ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ φετίχ.

Σοσιαλισμός, Επανάσταση, Ελευθερία.

Τίποτα που να γράφεται με κεφαλαίο.

Μου φτάνει

Ένα στήθος μικρό.

(Ζεστό μεσημέρι, 1984)

~ . ~

ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΟΤΕ

Είναι ανάποδη η εποχή κι ωστόσο

Καθώς τα νερά σ’ ένα πλοίο

που βυθίζεται

Η ομορφιά εισβάλλει από παντού

Οι στίχοι

Φτωχά ψίχουλα πάνω στο χαρτί

Μπορούν να θρέψουν τους κουρασμένους

και τους νηστικούς

Μπορούν να σχίσουν τα βουνά

να περάσουν τη θάλασσα

Να κατεβούν απ’ τον ουρανό

στα υψωμένα ποτήρια

στα τρυφερά μέλη

Η καρδιά μας εξέχει

Σαν τ’ αυτιά του λαγού πίσω

Απ’ τη φτέρη

Οι πυροβολισμοί τη γεννάνε

Η αδιαφορία την τρέφει

Η παγωνιά τη ζεσταίνει

Κόκκινη τρυφερή

Πληθαίνουν οι μελαγχολικοί κι ωστόσο

Το τραγούδι δεν σταματά ποτέ

(Γραφέως κάτοπτρον, 1989)

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΤΕΛΟΥΣ

Εδώ φωτογραφία είναι του τέλους

η θάλασσα γαληνεμένη ο ήλιος δύει

χρυσίζουν τα νερά λόφοι χαριτωμένοι

κι αυτός ας πούμε εσύ να τα μαζεύεις

τα σύνεργα της γραφικότητας και πάλι

στο δρόμο πίσω σπίτι φιλαράκια

ουζάκια στην αυλή ψάρια στη θράκα

του δειλινού τραβώντας την αυλαία

παρατυχών Τραπεζικός και Ποιητής

Πλην της σκιάς σου αυτής που πάει

στα σίγουρα με το κεφάλι προς τα κάτω

σαν κάτι εκεί να ξέχασε να πάρει

ή κάποιος να της νεύει απ’ το σκοτάδι

από αυτούς που δεν σηκώνουνε κουβέντα

μια προσημείωση κρυφή για τα ως άνω

και να μη μένει αφωτογράφιστο και τ’ Άλλο

κάτι η Μαύρη Θάλασσα των Στεναγμών

και προπαντός ο Εύξεινος ο Πόνος

     

(Ακτή Καλλιμασιώτη, 2009)

ΨΩΜΙ ΤΗΣ ΚΑΘΕ ΜΕΡΑΣ

Μνήμη  σημαίνει να ξεχνάς τους ορισμούς

λέξη σημαίνει πλέξη με το άλεκτο

βλέπω σημαίνει λείπω απ’ τ’ ορατό

Απείραχτο άσε το Κεφάλαιο του Κόσμου

και ζήσε από τους τόκους

Μέσα στο σάλο των γνωστών πραγμάτων

γίνε εσύ και πάλι το Σημείο Μηδέν

και βγάλε το ψωμί της κάθε μέρας

(Αποδρομή του αλκοόλ, 2012)

~ . ~

ΑΠ’ ΤΟΥ έρωτά σου

Τις στάσεις μου ’κρυβες μια

Την απουσία

(Εικόνες από μια νέα, 2016)

[ Στίχοι & αποσπάσματα ]

 

Τα συντριβάνια

είναι μια πρόκληση

μια προδιάθεση

να σκέφτεσαι

λοξά!

 

~ . ~

Βγήκαν πάλι

οι εφημερίδες

τα μικρά χαριτωμένα βούκινα

του πρωινού

     

~ . ~

Πέρασε μια γυναίκα

ωραία

σαν άσεμνο δημοσίευμα

     

~ . ~

Αυτό που δεν ανθεί. Αυτό ζούμε.

     

~ . ~

Τα χέρια μας μιλήσανε

με όλους τους συμπλεκτικούς συνδέσμους.

     

~ . ~

και το μαχαίρι που μού ’ριξαν

ξέχασα αν ήταν

για ψωμί ή για φόνο

     

~ . ~

Στρώνει τσιμέντο

εκεί που θα ’θελε το πέλμα μου

να θυμηθεί το χώμα

     

~ . ~

Η ζωή κυλάει σαν τανκ

με το καλοραμένο της κουστούμι

     

~ . ~

Αυτή η επανάσταση δε θα ’ναι σαν τις άλλες.

Θα λυπηθεί τους ανθρώπους.

     

~ . ~

Ιδανικό του τόπου μου τα ξένα

     

~ . ~

Στα ηφαίστεια

το μέλλον των βουνών

  

– Το γραφείο του κυρίου Διευθυντού;…

– Όπως έρπετε δεξιά, κύριε…

     

~ . ~

Κι είμαι ανέτοιμος

Βαθύτατα ανέτοιμος για όλα

~ . ~

Κι ο εαυτός σου να σε συγκινεί

δεν είναι λίγο

~ . ~

Χαρούμενο μαιευτήριο

Σε σένα κάνει όλες τις παραγγελίες του

Ο θάνατος

~ . ~

Υποδυθήκαμε τα ποιήματα

Κι ήμασταν κατά βάθος σκόρπιοι στίχοι.

~ . ~

Κι όμως

Υπάρχει μια Κυριακή μέσα σε κάθε μέρα

~ . ~

Οι γέροι έχουν ένα βαθύ κρεβάτι μες στο στόμα τους

     

~ . ~

Υπάρχει γιατί υπάρχει το κενό

το ποίημα και ο στίχος ο βαθύς

Μ’ ανάδοχο τον χρόνο

το ’χει βαφτίσει η Μούσα σ’ άδεια κολυμβήθρα

~ . ~

Ελλάδα Hellas της Νέας Εποχής

μια φαντασίωσις ήσουν νεωτερική

που σε ξεγέννησαν για δοκιμή

τρεις ναυαρχίδες

Πηγή: https://www.bibliotheque.gr/article/75235