Γιάννης Πατίλης - Ποιήματα

 Ψωμί της κάθε μέρας

Μνήμη σημαίνει να ξεχνάς τους ορισμούς

λέξη σημαίνει πλέξη με το άλεκτο

βλέπω σημαίνει λείπω απ' τ' ορατό

Απείραχτο άσε το Κεφάλαιο του Κόσμου

και ζήσε από τους τόκους

Μέσα στο σάλο των γνωστών πραγμάτων

γίνε εσύ και πάλι το Σημείο Μηδέν

και βγάλε το ψωμί της κάθε μέρας

*

Αποδρομή του αλκοόλ

«και εάν μη ίδω // προ της Ελλάδος του ιερού /

χορώ συμπεπλεγμένας / Ελευθερίαν και Μούσας /

θάνατον θέλω – Ανδρέας Κάλβος, “Ελπίς πατρίδος”»

Σε βρήκα μέσα στο χαμό

με δανεικό παλτό κοιμόσουνα

σ’ ένα παγκάκι μνήμες απ’ το μέλλον

κι έκανε κρύο Λονδίνου τοξικό

Δεν ξέρω αν ο Θεός μιλά ελληνικά

το σίγουρο είναι πως οι Έλληνες εδώ

διαρκώς θα τα μιλάνε όλο πιο λίγο

Αν πάλι θα μιλάνε

Γείρε λιγάκι από το στρώμα σου να δεις

σκουπίδια που ξεσέρνει πλάι

ο άνεμος της αλλαγής

μποτίλιες που οι γενναίοι

της αρπαχτής αδειάσαν

Και πάλι όσο μπορείς γερά κρατήσου

γιατί αρχίζει η αποδρομή του αλκοόλ

η υποδόρειος φρικίαση και η νάρκη

οι εφιάλτες απ’ την έφοδο του άδειου

Τους είδα εγώ στον ύπνο μου προχτές

τον Βενιζέλο με τον Μπακαλάκο

-Ελευθερίαν και Μούσας-

χορώ συμπεπλεγμένους

κάτω απ’ τα κυπαρίσσια της Σταδίου

στη Δύση αναμέλποντας ωδάς

en th twn nyn Ellhnwn dialektw

Ελλάδα Hellas της Νέας Εποχής

μια φαντασίωσις ήσουν νεωτερική

που σε ξεγέννησαν για δοκιμή

τρεις ναυαρχίδες

Για να σε μεγαλώσει ανάδελφος διαφθορά

Η αλληλοεπιχώρησις των σοσιαλιστών

με τα λαμόγια

Το συναμφότερον Οικογενείας και Βουλής

Λονδίνο χίλια οχτακόσια δέκα και εννιά

Ανδρέα Κάλβου Ιωαννίδου

ΕΛΠΙΣ. ΠΑΤΡΙΔΟΣ.

τι τίτλος σύγχρονος θεέ μου

τι απελπιστικά

αιώνες δύο πριν

προφητικός

Dimmer εποχή

Κάτι έχει αλλάξει

στης ζωής μας το ρυθμό

που παίρνει χρόνια να το αντιληφθείς

ώστε η πρώτη του φορά να 'χει χαθεί

στο παρελθόν

που είδες αυτοκίνητο

πρώτη φορά να τ' οδηγεί γυναίκα

η πρώτη φορά που ακούστηκε του νεσκαφέ η γουλιά

η πρώτη μυρωδιά απ' τον γαλλικό

κι η πρώτη που σ' αυτήν εδώ την πόλη

μπήκε στον Ηλεκτρικό

στο πλαστικό πίνοντας τον φραπέ

Κάτι στο φως έχει αλλάξει

κάτι στους διακόπτες

γιατί δεν λέμε πια νταμπλάς και συγκοπή

που με μια κίνηση κοφτή επέβαλλαν σκοτάδι

όπως όταν γυρίζεις το κουμπί

να βγεις από το σπίτι βράδυ

καθώς απλώνεται διαρκώς

των dimmer η εποχή

ρέοντος φωτισμού

μηχανισμοί εσωτερικοί

το φως σταδιακά ελαττώνουν

και όλο από λίγο χάνεις κάτι

μάτια αυτιά νεφρά καρδιά μυαλά

ενώ πληθαίνει γύρω σου

ο ξένος πληθυσμός

που από το χέρι στοργικά

σιγά-σιγά

θα σ' οδηγήσει πάλι πίσω

στο σκοτάδι

χωρίς ποσώς κι αυτό

ν' αντιληφθείς

*

Αναχωρήσεις

Πρωί και κρύο φως απ' το ψυγείο με τ' αναψυκτικά

και ώρα δέκα αναχώρηση απ' τον διάδρομο τον πρώτο

κατάσαρκα για Λάρισα φορώντας μαύρα υλικά

που κάνουνε την ομορφιά σου να ραγίζει

Παιδί μάνα πατέρας μορφή αγαπημένη

το σώμα πάντα θα πονάει στο χωρισμό

Δεν είν' η θλίψη στο Σώμα το Αστυνομικό

από τον θάνατο στον Τύρναβο του συναδέλφου

μα του οχτάχρονου παιδιού που το μαθαίνει στο σχολειό

Δεν πάει κάτω η Μαύρη Τρύπα που την ύπαρξη ρουφάει

το κάθισμα το άδειο που για λίγο την αύρα σου κρατά

τα μάτια μου τα μάτια σου που δεν θα ξαναδούν

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΤΙΛΗΣ

Αποδρομή του αλκοόλ

ΚΑΙ ΑΛΛΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ

ύψιλον / βιβλία 2012

Αντλήθηκαν απ' το προφίλ του Γιώργου Αλπογιάννη