Αυτό δεν με αφορά, είπε ο Ντοριά απευθύνοντας ένα δολοφονικό βλέμμα στον ωραίο Λυσιέν που τον κοίταξε με ύφος γλυκύτατο. Εγώ δεν εκδίδω ένα βιβλίο για το κέφι μου, να διακινδυνέψω δύο χιλιάδες φράγκα για να κερδίσω δύο χιλιάδες• εγώ κάνω επιχείρηση με τη λογοτεχνία: εκδίδω σαράντα τόμους σε δέκα χιλιάδες αντίτυπα όπως κάνει κι ο Πανκούκ και ο Μποντουέν. Η δύναμη μου και τα άρθρα που μου γράφουν προωθούν μια δουλειά εκατό χιλιάδων σκούδων αντί να προωθήσουν ένα τόμο δύο χιλιάδων φράγκων. Τον ίδιο κόπο θέλω για να εκδώσω ένα καινούργιο όνομα, ένα συγγραφέα και το βιβλίο του, μ' αυτόν που θέλω για να εκδώσω τα Ξένα Θέατρα, τις Νίκες και Κατακτήσεις ή τα Απομνημονεύματα από την Επανάσταση, που αποφέρουν μια περιουσία. Δεν είμαι δω εγώ για να κάνω το εφαλτήριο στις δόξες του μέλλοντος αλλά για να βγάλω λεφτά και να δώσω και στους διάσημους. Το χειρόγραφο που αγοράζω εκατό χιλιάδες φράγκα μου 'ρχεται λιγότερο ακριβά απ' αυτό που ο άγνωστος συγγραφέας του μου το δίνει για εξακόσια! Μπορεί να μην είμαι ακριβώς Μαικήνας, δικαιούμαι όμως την ευγνωμοσύνη της λογοτεχνίας: έχω κιόλας υψώσει στο διπλάσιο την τιμή των χειρογράφων. Σας τα λέω όλα τούτα, επειδή είστε φίλος του Λουστό, μικρέ μου, είπε ο Ντοριά στον ποιητή χτυπώντας τον στον ώμο με μια κίνηση εξοργιστικής οικειότητας. Αν συζητούσα με όλους τους συγγραφείς που θέλουν να είμαι ο εκδότης τους, θα έπρεπε να το κλείσω το μαγαζί, γιατί θα περνούσα το βίο μου με κουβεντολόι άκρως ευχάριστο αλλά υπερβολικά ακριβό. Δεν είμαι ακόμη αρκετά πλούσιος ώστε να ακούω τους μονολόγους κάθε φιλαυτίας. Μόνο στο θέατρο τα βλέπει κανείς αυτά, στις κλασικές τραγωδίες.
Honoré de Balzac, Χαμένες ψευδαισθήσεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου