της νύχτας έχουνε σιμώσεικι είμαι μονάχος· η σκιά μουκάπου απ’ το φόβο έχει τρυπώσει.
Σαν κλεφτοφάναρο απ’ τα βάθιαθαμπά η σελήνη ξάφνου ανάφτεικαι μοναχά άστρα είναι τα μάτιαμιας μαύρης γάτας πά’ στο φράχτη.
Κι ενώ η ιδέα του θανάτου
κόβει το νου μου σαν λουλούδι,σιμώνω σ’ ένα τζάμι κάτουκι ακούω γλυκύτατο τραγούδι…
Τα μάτια κλειώ, δεν ανασαίνωκι είμαι δεμένος ’πό παντού
και λίγο λίγο αργοπεθαίνωτο θάνατο του ποιητού!
Κηρήθρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου