Κάθονται εδώ και με κοιτάζουν σιωπηλά
Και σαν να με λυπούνται όπως με βλέπουν
Έτσι αμίλητες οι ηλικίες μου όλες
Γλύφοντας κι από ένα βρώμικο πανί η καθεμιά
στων ημερών της βουτηγμένο τις οσμές
Πώς με κοιτάζουν έτσι σιωπηλά και σαν
Να με λυπούνται αλλά στα μάτια δείχνουν να πεινούν
Γιατ' είναι αλήθεια πέρασε η ώρα και καιρός
Για τάισμα σκοταδιού απ' αυτό που φούσκωσε
Κάτω από τα σκεπάσματα τα παγωμένα
Έλα λοιπόν πικρή ηλικία του άρρωστου παιδιού
Σακατεμένη του ξεμαλλιασμένου εφήβου
Του άντρα που ταξίδεψε με τα σπασμένα μου κουπιά
Και τώρα σέρνεται ορφανός στους πέντε δρόμους.
Ποιήματα, εκδ. Αλεξάνδρεια, 2004.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου