Ναπολέων Λαπαθιώτης - Χριστουγεννιάτικη αγωνία

Ως πότε τη λαχτάρα μου σιμά Σου θα σωπαίνω;

Ως πότε θα χαμογελώ μ’ ένα λυγμό στα χείλη;

Πότε θ’ αστράψη ο πόνος μου και το δυστυχισμένο

παράπονό μου, σαν του αφρού το κλάμα, θα σου στείλη;...

Ως πότε πιά τ’ αγριωπά τα κύματα θα πνίγω

που ξεχειλίζει μέσα μου μια απελπισμένη βρύση;

Μη με κοιτάς τόσο γλυκά, Χρυσέ μου... Ακόμα λίγο

και ο πόνος μου, που πνίγεται βαθιά, θα ξεφωνίση...

Πως μοιάζουν τα χειλάκια σου χλωμό - χλωμό κεράσι,

κ’ είναι η ψυχούλα σου απαλό, γλυκό - γλυκό μετάξι...

Δεν με θωρείς, που όλο γελώ μην τύχη και προφτάση

καμιά δροσιά στο βλέφαρο και μου γλυκοχαράξη;

Και τα ματάκια Σου γελούν στον πόνο μου τριγύρω,

σαν πεταλούδες χαρωπές στο πεθαμένο κρίνο...

Στην αγκαλιά μου σαν τρελός μια νύχτα θα Σε σύρω,

και ώρες εκεί τα κλάματα, που Σου ‘κρυψα, θα χύνω...

Μ’ απόψε είναι Χριστούγεννα!... Δεν έχει τόπο η θλίψη...

Μέσα στα γέλια να πονή κανένας είναι τρέλα...

Σε μια γωνιά η αγάπη μου το κλάμα της θα κρύψη:

Άλλη βραδιά, καρδιά μου, κλαίς... Απόψε, Πόνε, γέλα...