Ήμουν με άλλα τρία άτομα στο εσωτερικό της πολυκατοικίας. Ακούσαμε τους όλμους να πέφτουν. Κάποια έκρηξη πρέπει να μας βρήκε.
Ένα αγόρι κι ένα κορίτσι σκοτώθηκαν επί τόπου. Τα μυαλά του κοριτσιού είχαν πεταχτεί στον τοίχο. Έχασα τις αισθήσεις μου.
Σε λίγο με μετέφεραν με μίαν άσπρη σημαία σε μια άλλη πολυκατοικία όπου υπήρχαν κάτι πρώτες βοήθειες. Τους άκουσα να λένε: Θα ζήσει μόνο λίγες ώρες, τουλάχιστον ας πεθάνει ήσυχος. Και μου έκαναν ενέσεις για να μην πονάω. Ούτε τίποτε το αντισηπτικό ούτε πρώτες βοήθειες.
Όμως, δεν πέθανα.
Όταν συνήλθα, η Μάχη, μια φίλη, κι αυτή στρατευμένη φοιτήτρια, μου κρατούσε το χέρι. Ούτε ξέρω πώς με ανακάλυψε. Επιτέλους, ήμουν πραγματικά ευτυχισμένος γιατί πίστευα πως θα πέθαινα.
Το ίδιο βράδυ, οι δικοί μας υποχώρησαν.
Την επομένη οι Άγγλοι, οι συνεργάτες (Χίτες) και η Εθνοφρουρά έφτασαν. Μας εγκατέλειψαν στα χέρια του εχθρού.
Άρχισα να βρίζω και να ουρλιάζω. Μου φαινόταν όμως πως ούρλιαζα γιατί το στόμα μου ...αχ... μια καταστροφή.
Ο ουρανίσκος ήταν τρύπιος.
Εδώ κι εκεί κομμάτια δόντια, σάρκες, τρύπες. Η οδοντοστοιχία μου, κομμάτια. Το αριστερό μάτι είχε χτυπηθεί. Το ίδιο μου το αίμα με έπνιγε. Έκανα εμετό, ούτε θυμάμαι...
Μας άφησαν εκεί μερικές ώρες κι ύστερα ξαναγύρισαν και με πήγαν σ' ένα νοσοκομείο.
Ιάννης Ξενάκης
Ο σπουδαίος μουσικοσυνθέτης και αρχιτέκτονας ήταν ένας από τους ΕΛΑΣίτες των Αθηνών, μέλος του λόχου φοιτητών «Λόρδος Μπάιρον», που συμμετείχε στα Δεκεμβριανά και την περίφημη μάχη των Εξαρχείων. Από θραύσματα οβίδας βρετανικού όλμου θα τραυματιστεί σοβαρά, με αποτέλεσμα να χάσει το αριστερό του μάτι και να παραμορφωθεί η αριστερή πλευρά του προσώπου του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου