Κατερίνα Αγγελάκη Ρουκ - Η άλλη μοναξιά

Τώρα με κάθε ανάσα μπαίνει πιό βαθιά η μοναξιά
Με κάθε σκέψη δακρύζει η ματιά.
Κάποτε είχε πρόσωπο και σώμα
τόπο κι ουρανό
κι αυτόματα χανόταν
αν μιά ευχή εκπληρωνόταν.

Τώρα απρόσωπη η μοναξιά
σαν συννεφιά όλο πυκνώνει
χωρίς όμως ποτέ να φέρνει βροχή
Δεν αισθάνομαι τόσο τις ελλείψεις
όσο την ανυπόφορη παρουσία
ανθρώπων και καταστάσεων
ασχέτων μ' αυτό που είμαι σήμερα.
Πώς θα βγω απ' αυτή τη μολυσμένη θλίψη;
Ο νέος άνθρωπος και δύναμη παίρνει από τη μοναξιά
Όμως, ο πληγωμένος από το χρόνο,
πληγώνεται περισσότερο
αφού βλέπει να καταδικάζεται σ' αυτή
και ο χρόνος που του μένει

Με άλλο βλέμμα