Νικηφόρος Βρεττάκος, Η επική ποίηση

Κι ένας ήχος γιομάτος ήλιο κι αγάπη

είναι ένα έπος. Είναι μια σφαίρα

σ’ αιώνια κίνηση. Και το φύλλο ενός δέντρου

κι οι ιμάντες που στρέφονται γύρω από ένα

μόριο φωτός συγκρατώντας το στο άπειρο

είναι ένα έπος.

………..Καθώς τα πρωτόνια

βομβαρδίζουνε το άτομο

έτσι βομβάρδιζε την ψυχή μου το κράτος

των ηλίων του Θεού· και σήκωσε μες

στην καρδιά μου πανύψηλα αισθήματα – κύματα

φως, χοροστρόβιλους. Όλα όσα βλέπω

γίνονται μέσα μου φθόγγοι και πια

δεν μου μένει άλλο τίποτα. Πώς και με τι

να ερευνήσω το χρόνο, το χώρο,

τη μάζα της ύλης, ν’ απλώσω αριθμούς

στο μεγάλο τραπέζι μου;

………..Όλα

γίνονται φθόγγοι. Δε μου μένει παρά

να φυσήξω αλαφρά αλλά αιώνια, σαν ένας

αγέρας τριαντάφυλλου, σ’ όλο 

τον κόσμο.

………..Ακόμη και μια

σταγόνα αγάπης σ’ ένα βιβλίο είν’ ένα έπος.

Το βάθος του κόσμου (1961)