Διονύσιος Σολωμός - [Ιδού που λαμπυρά… ]

Ιδού που λαμπυρά σουρποενδυμένοστες ερμιές του ουρανού βγαίνει το βράδυκαι μακρύτατο σέρνει οκνό σκοτάδιμαυριλιασμένο. Παντού σιωπή· μόν’ τη φλογέρα πνέει5βοσκούλα καθαρή, και το καημένοστα μοναχά τα δάση αρνί χαμένοτρέχει και κλαίει. Όλοι τους μαζωμένοι έκαναν νέφιτριγύρου γύρου εις το μιαρό το ξύλο.Άλλοι εσφάξαν τη μάνα, άλλοι το αδέλφι,άλλοι το φίλο. 10Καθένας τους για νδύμα ύστερο εφόρειμακρίο και ξεσχισμένο ένα σενδόνι,που εκυμάτιζε ολόασπρο σαν το χιόνιπου ’ναι στα όρη. Λεν το τραγούδι τρομερά του ολέθρου,και μουγγή και φρικτή μια λύρα μπαίνει,που με κόκαλα μαύρα είναι φτιασμένη15 ενός σκελέθρου. [ΤΑ ΠΡΩΤΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ]