Νικηφόρος Βρεττάκος - Ποιήματα

 ΕΠΙΛΟΓΟΣ

Θα περίμενες, θάλασσα, πριν

εγκαταλείψω την όχθη σου, ν' ακούσεις

τις δύο τελευταίες γκρίζες μου

λέξεις: «Καληνύχτα. Τετέλεσται».

Όχι, δεν θα τις πω χωριστά

στο καθένα σας, αλλά σε όλα μαζί.

Στον άνθρωπο, θάλασσα, που βάδιζε

πάνω σου, στον ήλιο, σε σένα,

στα βουνά, στα λουλούδια, σε όλων

εδώ τον φίλο μου Κόσμο.

Θ' αποχαιρετήσω, αύριο, μεθαύριο,

δεν ξέρω, την Ποίηση μόνο. Γιατί

η ποίηση υπήρξατε όλα μαζί.

Συνάντηση με τη θάλασσα (1991)

Οι δέκα εντολές

Διακονώ την οδύνη της ζωής, αλλά πρέπει

να μη λησμονώ πως γεννήθηκα

κ'ιερέας της ομορφιάς και οφείλω

να λειτουργώ τον κόσμο μας, να κάνω

γραφή την ακτινοβολία του.

Πρώτη

και Δἐκατη Εντολή

της ομορφιάς:η Aγάπη

Η εκκρεμής δωρεά

ΠΡΟΠΑΡΑΣΚΕΥΗ

Και πάλι φωτιές τριγυρίζουνε

μέσα μου, γυρεύοντας διέξοδο. Είναι

οι λέξεις που καίγονται, χάνουν

το επίγειο βάρος τους, παίρνουν

την ιδιότητα του ήλιου

να γίνουνε ποίηση.

(Εκκρεμής δωρεά)

ΜΟΙΡΑΣΜΑ

Αν σ’ είχα του χεριού μου, Ταϋγετε,

θα σ’ έκανα μουσική. Θα σε χώριζα έπειτα

σε πέντε ποτάμια, να μην έχει παράπονο

καμιά μου πατρίδα ˙ να λικνίζεσαι πάνω

και στις πέντε ηπείρους. Και δε θα ζητούσα

τίποτ’ άλλο γι αυτό.

Μοναχά :

Να μου ρίξουν από ένα στεφάνι φτέρης

Και στους πέντε μου τάφους.

~!*~!*~!*

Ι

Μεταστοιχείωση

Γίνομαι ποίηση, φεύγω απ' τον κόσμο

μοιράζομαι

πάω

στους πικρούς αδερφούς. Να μείνω στα σπίτια

που δεν μπαίνει ο ήλιος.

Το τριαντάφυλλο

Είδα στον ύπνο μου, πως μίκρυνες.

Πως έγινες ένα τριαντάφυλλο κόκκινο,

Φρέσκο, σαν άκοπο. Σ’ είχα

στο χέρι μου, τάχα, και πήγαινα,

πήγαινα –

Πέρασα κι άφησα

δεξιά τον Ταΰγετο. Στάθηκα μόνο,

τον κοίταξα λίγο, ξαναπήρα τον δρόμο μου κι’ όλο

πήγαινα, πήγαινα –

Πού να σε βάλω;

Όλη η γής είναι στήθος μου.