Ευαγγελία Τάτση - Ποιήματα

Του Μέλλοντος [I]

Θυμάσαι στο Πόρτο Κάγιο;

Βάζαμε πλαστικές καρέκλες μέσα στη θάλασσα·

όπως πίναμε μπίρες, μικροί σαργοί τσιμπούσαν τα πόδια μας.

Τότε ξεκίνησαν όλα.

Η θάλασσα διάβρωσε τα πέλματα

έφαγε τα οστά και τους χόνδρους μας.

Μια θάλασσα κύλησε μέσα μας

βάθους δεκαπέντε χρόνων και βάλε

να χωρά πολλά πτώματα.

Νωρίτερα, εκείνο το καλοκαίρι

ένα σμήνος πουλιά στο Μοναστηράκι άρπαξαν από τον γιακά

κάποιους μετανάστες μπροστά στα μάτια μου.

Τους έσωσαν απ' τους μπάτσους και μας.

[Η γεωγραφία του σώματος]

Στο δεξί μου πόδι στέκει το γεφύρι της Άρτας μαζί με τη γυναίκα του Πρωτομάστορα και στην καρδιά μου μια αχανής από αγάπη Κίνα γεννιέται με μικρές ανακοπές. Στα μάτια μου τα νερά του Μαυροπόταμου κουβαλούν όλους τους πνιγμένους στο στομάχι μου όπου λιμνάζει μια Αχερουσία και στους λοβούς μου τα Κατάπολα κι η Αιγιάλη κρέμονται οι θάλασσες φουρτούνες, βράχια και πανσέληνοι δυο μπίλιες κρέμονται ο ήχος κι η σιωπή στ' αυτιά μου. Τα Ίσθμια είναι το πέρασμα στις αρχές του βραχίονα. Αγκάλιασέ με να περάσουμε το Αγιοφάραγγο της ανάμνησης. Το Λιβυκό απλώνεται στις ακτές των χειλιών φίλα με να φυτρώσει το Έβερεστ στο στήθος μου φίλα με να το σκάσω από τον Μέλανα Δρυμό που χρόνια τώρα στη σκέψη μου σκοτεινιάζει. Με τα δάχτυλα φέγγω το Βόρειο Σέλας στις λευκές νύχτες της άσπρης κόλλας που αντιστέκεται σαν Μεσολόγγι με τους πολιορκημένους εντός μου. Η σουβλερή μου μύτη Βαρκελώνη έτσι φτιαγμένη για να χώνεται σε κάθε μέλλοντα εμφύλιο. * [ Γεννημένοι την ίδια μέρα ]

Αρθούρε, κουβαλώ κι εγώ τους προγόνους μου. Πριν γεννηθώ μου μίλησαν με τα πέτρινα σπίτια τους και με τα κάρβουνα στο στόμα μου μίλησαν με τα γυάλινα μάτια των εμβατηρίων. Με τις αξίνες στα δάχτυλα και με τα πέλματα στις σκαλωσιές. Με τα λυπημένα κουστούμια των πατεράδων με τα λευκά τους σεντόνια και με τα μαύρα μαντίλια με την ξεθωριασμένη στάμπα αίμα στην κάλτσα μου απ' τον λαιμό του κόκορα και μ' όλα τα γεφύρια γκρεμισμένα. Κι εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα με τα χέρια μου. Με την καρδιά μου μόνο πλένω λαϊκά τραγούδια μα δεν έχω αυλή να τ' απλώσω και τα ξαναπλένω να μη μουχλιάσουν. Αρθούρε το πράσινο σαπούνι είναι πια για τις κατακλίσεις κανείς δεν γράφει ποιήματα στα δεκάξι του εκτός από μένα που προφητεύω τη νεότητά μου. Έκανες λάθος Αρθούρε. Έπρεπε πρώτα να γεράσεις για να σκίσεις την ιστορία. Είμαστε γεννημένοι την ίδια μέρα και πρέπει να με πιστέψεις όπως σε πίστεψα κι εγώ που από σήμερα απεργώ για πάντα. Αμισθί εκκενώνω ετοιμόρροπα σπίτια. Με το τρόπο σου, πατώντας πάνω στην καρδιά μου* προφητεύω την τρέλα της μάνας μου και τη δολοφονία των λυπημένων μου φίλων. Μια μια εκτρέπω όλες τις αισθήσεις μου για να φτάσω εκεί που το άγνωστο δεν είναι άγνωστο. Λέξη λέξη τον χτίζω τον εραστή που θα με πυροβολήσει. *Σημ. της ποιήτριας: Ο στίχος "πατώντας πάνω στην καρδιά μου" είναι αναφορά σε στίχο του Ρεμπώ από το ποίημα " Η αλητεία μου". Στο βιβλίο είναι με πλάγια στοιχεία, κάτι που δυστυχώς δε μπορούσα να μεταφέρω εδώ. * [ Ορφικό ] Για να σ' ερωτευτώ έγραψα ένα ποίημα μαύρο δάσος κι εκεί σ' έβαλα εκεί να με μαγέψει η κιθάρα σου για να 'ρθω κι έπειτα τα μαλλιά σου να μυρίσω έπειτα η νύχτα με τα είκοσί της δάχτυλα να ψηλαφίσει τη σιωπή του κόσμου. Μα να σε βρω ποτέ που δεν κατάφερα με καταβρόχθισε τ' αχόρταγο το ποίημα. Μέσα στον Άδη του ξανά το ίδιο ποίημα και ξανά να γράφω. * [ Φλαμέγκο ] Δίπλα σε γκρεμισμένα κάστρα στα ερείπια των πόλεων εκεί που σώπασε ο θόρυβος ζουν τα θαύματα. Εκεί που οι ανάσες στέγνωσαν ζουν τα θαύματα. Εκεί, ο κήπος των κρεμαστών σκέψεων -το θαύμα που δεν έχει ίχνος- για να μας σώσει. (Να μαδήσουμε τις μαργαρίτες του χρόνου να σκαρφαλώσουμε τους κισσούς ενός άλλου κόσμου να θυμηθούμε κάτι κόκκινο χωρίς σχήμα να μυρίσουμε το μπλε χρώμα του έρωτα στο αναρριχώμενο γιασεμί του. Να σκαρφαλώσουμε στις κρεμαστές σκέψεις ν' ανέβουμε κάπου που σαν από θαύμα φυσάει.) Έτσι κι αλλιώς από θαύμα ζούμε για να θυμόμαστε αυτό που ποτέ δεν υπήρξε.

Όλα θα γίνουν με τα μάτια ανοιχτά

Τα ποιήματα αντλήθηκαν από αναρτήσεις του Νίκου Γεωργόπουλου και του Γιώργου Αλπογιάννη στο Facebook.