Μίμης Τραϊφόρος-Μακριά μου, άνθρωποι

Μακριά μου, άνθρωποι.
Σας έδειξα τις πληγές της κουρασμένης μου γης
κι αδιαφορήσατε.
Ζητιάνεψα λίγο ψωμί συντροφιάς και μου το αρνηθήκατε.
Άπλωσα το παγωμένο μου χέρι και δεν αρπάξατε μια στάλα ήλιο,                                                               να μου το ζεστάνετε.
Άνοιξα την ερειπωμένη μου καρδιά και δεν ήρθε ένα χέρι
να της χαϊδέψει την παγωμένη της σιωπή.
Στρατιές τα δάκρυά μου, στρατιές ηττημένες
και δεν ανοίξατε την πόρτα σας να ξαποστάσουν λίγο.
Μακριά μου,  άνθρωποι.
Ορφάνεψα από φως και δεν σκίσατε λίγο γαλανό ουρανό,
να ντύσετε τις ξάγρυπνες, τις σκοταδερές νύχτες μου.
Κατακόκκινα τα μάτια μου απ' τον πυρετό της σάρκας
και δεν βρεθήκανε δυο χείλη, να τους στάξουν λίγες
σταγόνες άνοιξης.
Μακριά μου, άνθρωποι.
Μακριά απ' την ανάσα σας που βρωμάει σάπιο θάνατο.
Μακριά μου, άνθρωποι.
Δεν σας χρειάζομαι πια.
Ξαναγυρίζω στους τάφους μου!

Μίμης Τραϊφόρος (1913-1998)

Πηγή: Μίμης Τραϊφόρος, 60 χρόνια ποίηση και τραγούδι. Αθήνα: Σμυρνιωτάκης 1994, σ. 116.