Κώστας Μόντης-Στιγμές

 α. Νεογέννητα παιδία όλου του κόσμου,

ξανθά μελαχρινά, μαύρα, κίτρινα,
περάστε στο θέαμα, περάστε στη σκηνή.

β. Μας αρχίζουν με τα παραμύθια
στα γόνατα των γιαγιάδων,
μας αρχίζουν με τον πιο ακατάλληλο πρόλογο,
με την πιο επικίνδυνη εισαγωγή.

 γ. Και κάτι άλλο, φίλοι μου. Πρέπει να ξέρετε
πως απλώς διεκπεραιώνουμε ξένη αλληλογραφία,
τίποτα περισσότερο.

δ. Ένα εγγεγραμμένο πολύγωνο σε κύκλο είμαστε.
Στις πιο καλές μας στιγμές
το πολύ - πολύ ν' αγγίξουμε τον κύκλο.

ε. Κύριοι, ο Θεός μας έκανε να περπατάμε ανύποπτοι,
γι' αυτό δεν έχουμε μάτια στην πλάτη.
Που να φανταζόταν πως αυτά πρωτίστως θα χρειαζόμαστε.

στ. Ας επελαύνει ολοκόκκινος ο ήλιος,
είναι πιο δυνατό το σκοτάδι
που γλιστρά έτσι ταπεινά και ασήμαντα.

ζ. Ούτε τα μάτια ούτε τα χείλη,
τα οστά μένουν,
που δεν τα λογαριάζαμε,
που δεν τα τραγουδήσαμε,
που τα' αποκρύψαμε.

η. Φτιάξαμε τα ρήματα ν' αρχίζουν με το πρώτο πρόσωπο,
φτιάξαμε τις γραμματικές ν 'αρχίζουν με τις προσωπικές αντωνυμίες.

θ. Πολλές είναι πενήντα οκάδες,
πολλές είναι εξήντα οκάδες για ένα άνθρωπο.
θα μπορούσαν να γίνουν περισσότεροι.

ι. Απάνω απ' όλα περνά η θάλασσα,
κάτω απ΄ όλα περνά η θάλασσα
και καθρεφτίζει τα ΄αστέρια ανάποδα
και καθρεφτίζει τον ήλιο ανάποδα
και καθρεφτίζει τα χρόνια μας ανάποδα.

ια. Τι θέλω; Να μου καινουργιώσετε αυτό τ΄ απολυτήριο του Γυμνασίου,
να μου ξαναχρωματίσετε τις ξεθωριασμένες υπογραφές,
μόλις τώρα να το΄ χω φέρει σπίτι.

ιβ. Όλα όσα ζήσαμε,
όλα όσα αγαπήσαμε,
όλα όσα είπαμε δικά μας,
θα επαναλαμβάνουνται στην απουσία μας
μ' άλλους να τα ζουν,
άλλους να τ΄ αγαπούν,
άλλους να τα λεν δικά τους.

ιγ. Η αυγή πρόβαλε
με δυό ζευγάρια κόκκινα κεράσια στ΄ αυτιά,
με μια χάρτινη άσπρη ουμπρελλίτσα
απάνω απ΄ τη βουνοσειρά της Κερύνειας.

ιδ. Το σκοτάδι είναι αυτόφωτο,
το φως δεν είναι.

ιε. Μην τη φοβηθείς τη ζωή,
είναι πιο δειλή από εσένα,
ντύσου πρόκληση,
ντύσου θάνατο.

ιστ. Αξίζει να περιφρονήσεις τη ζωή
απλώς και μόνο γιατί την αγάπησαν τόσοι τόσο πολύ.

ιζ. Για να ξεχάσω τα μάτια σου
πρέπει να στερηθώ τον ουρανό,
πρέπει να στερηθώ την θάλασσα.

ιη. Όταν περνούσε,
οι μαγνητικές βελόνες εγκατάλειπαν το στόχο τους
για να τη δείξουν.
Όταν χαμογελούσε
τα στάχυα δένονταν και ξεδένονταν
πράσινοι φιόγκοι και πλεξούδες,
ένα μικρό άστρο κοίταζε κατά τη γη και διερωτόταν.

ιθ. Αυτές οι στιγμές που μόλις τελειώσουν
τις παίρνει ένα χέρι και τις πετά
χιλιάδες μίλια μακρυά.

κ. Θα΄ θελα να΄ ξερα
ποιο σκουλήκι θα κάνει την αρχή
απάνω σ΄ αυτή την καρδιά
για να του σφίξω το χέρι
τώρα που μπορώ.

κα. Δεν έχουμε το δικαίωμα να έχουμε χίλια εννιακόσια πενήντα πέντε,
δεν έχουμε δικαίωμα να μετράμε απ΄ τη γέννηση του Χριστού
μα απ΄ την σταύρωσή του.

κβ. Θα΄ πρεπε να κλείσουμε μια θετική συμφωνία
με πλήρεις λεπτομέρειες
πριν έλθουμε στη ζωή.
Τώρα όπως έγιναν τα πράγματα
κι΄ αναπνεύσαμε άνευ όρων
η υπόθεση είναι χαμένη.

κγ. Ήταν άραγε όταν μάθαμε πως φτιαχτήκαμε από αυτή
που δώσαμε τόσο κακή σημασία στη λάσπη;

κδ. Εμείς δεν ξαπλώνουμε τις ιστορίες μας
παράλυτες στις πόρτες των εκκλησιών,
εμείς δεν είμαστε απ΄ το πλήθος
που στέκεται στο δρόμο του Χριστού
να ζητιανέψει θεραπείες.

κε. Εγώ σας λέω πως θα λυπηθεί η γη όταν μας χάσει.
Ό, τι και να ήμαστε,
ήμαστε μια ποικιλία στη ζωή της,
της δίναμε κάποιο θέαμα.

Τέλος

Μη με ρωτάτε τι συμβαίνει.
Σήμερα κλείνει το κατάστημα
κι η επιγραφή του κατεβαίνει.

Κώστας Μόντης, Στιγμές

Αναδημοσίευση από: http://scriptamanentps.blogspot.com/2011/09/blog-post.html