Λάμπρος Πορφύρας- Δύο Ποιήματα

 Τα σύννεφα

Αργά, βουβά και μαύρα απόψε βράδυ,

τα σύννεφα στον έρημο ουρανό κυλούνε˙

γλιστρούν και φεύγουν, φεύγουν στο σκοτάδι˙

δε βρέχουνε τον πόνο τους να πούνε.

Αργά, βουβά και μαύρα απόψε το βράδυ.

Άλλα σα στάχτη κι άλλα ωσάν την πίσσα,

σκεπάζουν τα βουνά και πνίγουν τ᾽άστρα,

προσκυνητές θολοί στα ερημοκκλήσα,

και μαύροι καβαλλάρηδες στα κάστρα,

άλλα σα στάχτη κι άλλα ωσάν την πίσσα

Απόψε πάνε, πάνε και γυρίζουν,

σιμά στα κάστρα τ᾽άδεια και χορεύουν,

σιμά στα ερημοκκλήσα και τ᾽αγγίζουν,

κάποια καλά στη νύχτα εκεί γυρεύουν,

κι άποψε πάνε, πάνε και γυρίζουν.

Κάποια καλά, μα ολότελα χαμένα,

μέσα στη νύχτα εκεί και στον αγέρα,

τα σύννεφα, για ιδές τα-ωσάν εμένα-

γυρεύουν, αχ! απόψε πέρα ως πέρα,

κάποια καλά, ολότελα χαμένα...

 Σκιές

Αγαπώ

Αγαπώ τα κύματα που απαλό μαϊστράλι

τα τραβάει και σέρνονται και σκορπούν μακριά,

τα πανιά στο πέλαγος, όταν ᾽γάλι-αγάλι

κρύβονται στην άκρια του και τα χάνεις πια

Αγαπώ τα κίτρινα φύλλα στον αγέρα,

τους τσιγγάνους πού᾽λυσαν τις φτωχές σκηνές

που κινάν να φύγουνε˙ κι αγαπάω πέρα

τον καπνό που αμίλητος πάνω απ᾽τις ελιές,

Τον καπνό, που αμίλητος πάνω εκεί ολοένα

μόνος κι ολομόναχος έχει βραδιαστεί,

που γυρνάει κι ατάραχος-έτσι ωσάν εμένα-

πάει στη νύχτα πού᾽ρχεται να σιγοσβηστεί...

Σκιές

Πηγή:http://annagelopoulou.blogspot.com/2012/06/blog-post_24.html