Μετά από κάθε πόλεμο
κάποιος πρέπει να ευπρεπίσει τον τόπο.
Τα πράγματα, σε τελευταία ανάλυση,
δεν συνέρχονται από μόνα τους.
Κάποιος πρέπει να στριμώξει
τα χαλάσματα στα κράσπεδα των δρόμων
ώστε να μπορέσουν να περάσουν
τα φορτωμένα με πτώματα κάρα.
Κάποιος πρέπει να βαδίσει με κόπο
ανάμεσα σε απόβλητα και στάχτες,
ανάμεσα σε σούστες καναπέδων,
κομμάτια από σπασμένα γυαλιά
και ματωμένα κουρέλια.
Κάποιος πρέπει να κουβαλήσει τον στύλο
για να στηρίξει τον τοίχο,
κάποιος πρέπει να βάλει τζάμια στο παράθυρο,
να στήσει την πόρτα στην ξυλοδεσιά της.
Χωρίς δολώματα από ήχους, χωρίς ευκαιρίες
για φωτογραφίες.
Κι αυτό κρατάει χρόνια.
Όλες οι κάμερες έχουν φύγει
σε άλλους πολέμους.
Οι γέφυρες πρέπει να ξαναστηθούν,
οι σιδηροδρομικοί σταθμοί επίσης.
Τα μανίκια απ΄ τα πουκάμισα
θα μεταποιηθούν σε λουρίδες.
Κάποιος, με τη σκούπα στο χέρι,
θυμάται ακόμα πως ήταν πριν τα πράγματα.
Κάποιος άλλος ακούει, κουνώντας
το αλώβητο κεφάλι του.
Όμως άλλοι υποχρεώνονται να πηγαινοέρχονται
νευρικά εκεί γύρω
και θα θεωρήσουν ολ΄ αυτό το πήγαιν΄ έλα
λίγο ανιαρό.
Από καιρό σε καιρό κάποιος πρέπει ακόμα
να ξεθάψει ένα σκουριασμένο επιχείρημα
κάτω από ένα θάμνο
και να το ρυμουλκήσει στη χωματερή.
Εκείνοι που ξέρουνε
σχετικά με ό,τι έγινε
πρέπει να δώσουν κατεύθυνση σ΄ εκείνους
που ξέρουν λίγα.
Και λιγότερο από λίγα.
Και τελικά, τίποτα λιγότερο απ΄ το τίποτα.
Στο χορτάρι που σκέπασε
τις αιτίες και τ΄ αποτελέσματα
πρέπει τώρα κάποιος να ξαπλώσει
μ΄ ένα άχυρο στα δόντια
και να κοιτάζει τα σύννεφα.
Μετάφραση: Βασίλης Καραβίτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου