Γιώργος Σαραντάρης-Δύο Ποιήματα

Ὁ ἄνεμος καὶ ἡ ἄνοιξη


Ὁ ἄνεμος ρέει μέσα στὴν καρδιά μας

Σὰν οὐρανὸς ποὺ ἔχασε τὸ δρόμο

Δέντρα προσπαθοῦν νὰ τοῦ δέσουν τὰ χέρια

Ἀλλὰ μάταια κοπιάζουν


Ὁ ἄνεμος ἀναπνέει μέσα στὴν καρδιά μας

Σὰν στρατὸς ποὺ ὁρμάει στὸν ἀγῶνα

Τὸν καλωσορίζει ἡ ἄνοιξη στὴν κοιλάδα

Τὸν χαιρετᾶνε τ᾿ ἀρώματα τῆς γῆς



Ἡ ἄνοιξη εἶναι μία παρθένα ποὺ δὲν τὴν ξέραμε

Καὶ ὅλους μᾶς φίλησε μὲ θάρρος προτοῦ τὸ ζητήσουμε

Τώρα ἀγκαλιάζει τὸν ἄνεμο καὶ κάνει σὰν τρελὴ

Κι ἀναγκάζει κι ἐμᾶς νὰ τὸν ἀγαπήσουμε



Νὰ κοιμᾶσαι νηστικός

Νὰ κομᾶσαι νηστικός σὲ μία σοφίτα
Νὰ εἶσαι ὁ τεμπέλης τοῦ σπιτιοῦ
Νὰ γίνεσαι σκουπίδι
Ὅταν ἀνοίγεται ἕνα λερωμένο στόμα
Θὰ σηκώσω τὸ γιακὰ
Γιὰ νὰ φύγω σὰν ἕνας λῃστὴς
Ἀπὸ τὸ δικό μου σπίτι
Θὰ κοιμηθῶ στοὺς δρόμους
Γιὰ νὰ νιώσω ὁλάκερη τὴν πολιτεία
Νὰ τουρτουρίζει μαζί μου
Στὸ παλτό μου ἔχω ἕνα λεκὲ
Ἀλλὰ εἶναι καλὸ ποὺ δὲν τὸν βλέπω
Θὰ τὸ ξαπλώσω χάμω
Καὶ θὰ στρωθῶ πάνω του
Νὰ πιῶ λίγη βραδυὰ
Στὴ γωνιὰ τοῦ ἔρημου κήπου
Θὰ αἰστανθῶ τὴ σελήνη
Ὅπως δὲν αἰστάνθηκα τίποτε
Στὴ ζωή μου
Θὰ τὴν αἰστανθῶ στὰ χείλια μου
Σὰν ἕνα ἀχλάδι
Στὰ μάγουλα
Σὰν ἄλλα μάγουλα.