«Όπως όλοι οι γονείς, έτσι και οι δικοί μου δεν έκαναν καμία προσπάθεια να μου εμφυσήσουν τα συναρπαστικά μυστήρια της ζωής, ούτε καν τα κατάφεραν. Το μόνο που έκαναν ήταν να κουράζονται υποστηρίζοντας τις απέλπιδες προσπάθειές μου να αρνηθώ την πραγματικότητα και να συνεχίσω να ζω μέσα σε έναν παιδικό κόσμο που γινόταν όλο και περισσότερο ψεύτικος και παραπλανητικός. Μπορεί να φταίει το γεγονός ότι οι γονείς δεν μπορούν να κάνουν πολλά γι’ αυτό, και δεν προσπαθώ να κατηγορήσω τους δικούς μου. Ήταν δική μου απόφαση να διερευνώ τον εαυτό μου και να βρίσκω το δικό μου δρόμο και όπως τα περισσότερα καλοαναθρεμμένα παιδιά δεν τα κατάφερα πολύ καλά.
Ο κάθε άνθρωπος περνά την περίοδο αμφισβήτησης. Για το μέσο άνθρωπο είναι η στιγμή στη ζωή του όταν οι απαιτήσεις της μοίρας του έρχονται σε σύγκρουση με το περιβάλλον του, όταν ο δρόμος που ανοίγεται μπροστά του κερδίζεται πολύ δύσκολα. Για πολλούς είναι η μοναδική στιγμή στη ζωή τους όταν δοκιμάζουν το θάνατο και την αναβίωση που είναι μοιραία στη διάρκεια της παρακμής και της βαθμιαίας εξαφάνισης της παιδικής ηλικίας, όταν μας εγκαταλείπουν όλα αυτά που αγαπήσαμε, και ξαφνικά νιώθουμε τη μοναξιά και τη θανατερή παγωνιά του κόσμου γύρω μας.
Και πάρα πολλοί άνθρωποι μένουν για πάντα κρεμασμένοι σε αυτόν το γκρεμό και προσκολλούν απελπισμένα όλη τους τη ζωή στο παρελθόν που ποτέ δεν έρχεται πίσω, στο όνειρο του χαμένου παραδείσου, το οποίο είναι το χειρότερο και το πιο ανηλεές από όλα τα όνειρα.»
Όποιος δε θέλει με τίποτα να μεγαλώσει, όποιος επιμένει να αρνείται πεισματικά την πραγματικότητα του ενήλικου κόσμου, ως έχει, πρέπει οπωσδήποτε να μυηθεί στην “ενηλικίωση” κατά Έρμαν Έσσε και να διαβάσει τον Ντέμιαν.
«Κάθε ανθρώπου η ζωή είναι ένας δρόμος μέσα στον εαυτό του, μια προσπάθεια να βρει κάποιο δρόμο, το ίχνος ενός μονοπατιού. Κανείς ποτέ δεν υπήρξε ολότελα ο εαυτός του, ωστόσo ο καθένας αγωνίζεται να το πετύχει, και ο κουτός και ο ευφυής, όσο καλύτερα μπορεί. Όλοι μας ως το τέλος της ζωής μας κουβαλάμε τα υπολείμματα από τη γέννησή μας, τις μεμβράνες και το κέλυφος από τ’ αυγό ενός αρχέγονου κόσμου. Πολλοί δεν καταφέρνουν ποτέ να γίνουν άνθρωποι. Παραμένουν βάτραχοι, σαύρες, μυρμήγκια. Πολλοί είναι άνθρωπoι από τη μέση κι απάνω και ψάρια από τη μέση και κάτω. Ο καθένας, ωστόσο, αντιπροσωπεύει μια προσπάθεια της φύσης να δημιουργήσει μια ανθρώπινη ύπαρξη. Οι ρίζες μας είναι κοινές. ‘Ολοι προερχόμαστε από την ίδια μήτρα. Το κάθε άτομο ξεπετιέται από την ίδια άβυσσο, αγωνίζεται να πετύχει τον σκοπό του. Καταλαβαίνουμε ο ένας τον άλλο, μα κάθε άνθρωπος μπορεί να εξηγήσει μόνο τον εαυτό του.»
Αποόσπασμα από το κεφάλαιο Ο Κλέφτης
Μετάφραση: Μαίρη Κιτσικοπούλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου