.........................................................................................................................................
O λόγος στον Βαγγέλη Ποτέα:
Vagelis Poteas
Ο ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, αυτός ο Άγγελος της ήττας και των ματαιωμένων οραμάτων της Αριστεράς που έφυγε αρχή Ιούλη του 1978, όχι τόσο προδομένος όσο βαθιά συνειδητοποιημένος πως οι λάμψεις των πολυβόλων ειναι μεν λάμψεις, αλλά λάμψεις πυροβολισμών θανάτου, ανάμεσα στα πολλά επαγγέλματα που έκανε για να ζήσει, ήταν κι αυτό του κομπάρσου...
Και συμμετείχε μεταξύ άλλων σε μια κλασική αμερικάνικη ταινία της 20th Century Fox, του 1977.
Η ταινία αυτή, ήταν η "Τζούλια" του Φρεντ Τσίνεμαν, υποψήφια για 11 βραβεία Όσκαρ τότε...
Μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο της Λίλιαν Χέλμαν που περιγράφει τη σχέση της με τον Ντάσιελ Χάμετ αλλά και τη σχέση της συγγραφέως με την παιδική της φίλη, τη Τζούλια, που χάνεται στην Αυστρία την περίοδο της ανόδου του Ναζισμού.
Το καστ απίστευτο: η Βανέσα Ρεντγκρέηβ ως Τζούλια κερδίζει το Όσκαρ και μαζί της η Τζέην Φόντα, ο Τζέισον Ρόμπαρτς (ακομα ενα Όσκαρ ως "Χάμετ"), ο Μαξιμίλιαν Σελ και η Μέριλ Στριπ στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση.
Σε μια σκηνή λοιπόν, με την Τζέην Φόντα και τον Μαξιμίλιαν Σελ στoυς κήπους των Τιλερί στο Παρίσι, τους κήπους εκείνους που σχεδίασε ο ίδιος αρχιτέκτονας που ειχε φτιάξει και τους κήπους των Βερσαλιών, σ' ενα υπερβολικά γρήγορο πέρασμα, Αυτός...
Με μακρύ μαύρο παλτό, με μια τσάντα στο χέρι, καπέλο, με τη γνωστή γενειάδα του...
Διατρέχει το πλάνο των λίγων δευτερολέπτων και φεύγει...
Όπως έφευγε άλλωστε μια ζωή...
Από το Λένινγκραντ και την Αθήνα του Μεταξά, τις εξορίες στο Δουργούτι, τον Αη-Στράτη και τη Μακρόνησο, από το ΕΑΜ Νεων ακολουθώντας τους φίλους του που είχαν διαγραφεί λογω των "υπερεπαναστατικών" τους θέσεων, από τον Ντοστογιέφσκι, τον Υμνο της Κομσομόλ και τις εκδόσεις Γκοβόστη...
Κι από τα ποιήματά του που ανακάτευαν τη θαλασσα ψάχνοντας το χρώμα της, στο μετακαφκικό του "Κιβώτιο", τον Μαρξ και τη διάψευση, τον Αγώνα και τη βαριά ανάσα της αγωνίας...
Κι από την απομόνωση στα Παρίσια...στον ξαφνικό του θάνατο.
Ο Αρης Αλεξάνδρου, ένα χρόνο πριν πεθάνει, για λιγα δευτερόλεπτα...σε μια χολιγουντιανή ταινία του σκηνοθέτη του "Όσο υπάρχουν άνθρωποι" ρε συ...
Ενθουσιάστηκα...
Περίμενα να τον δω...αλλά τον είδα όμως τόσο ξαφνικά...
Και ήταν τόσο απότομη και σύντομη αυτή μας η κινηματογραφική συνάντηση, που και πάλι σίγουρος αν ήταν τελικά ΑΥΤΗ η "σκηνή" του στο "Τζούλια" δεν είμαι......
O λόγος στον Βαγγέλη Ποτέα:
Vagelis Poteas
Ο ΑΡΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥ, αυτός ο Άγγελος της ήττας και των ματαιωμένων οραμάτων της Αριστεράς που έφυγε αρχή Ιούλη του 1978, όχι τόσο προδομένος όσο βαθιά συνειδητοποιημένος πως οι λάμψεις των πολυβόλων ειναι μεν λάμψεις, αλλά λάμψεις πυροβολισμών θανάτου, ανάμεσα στα πολλά επαγγέλματα που έκανε για να ζήσει, ήταν κι αυτό του κομπάρσου...
Και συμμετείχε μεταξύ άλλων σε μια κλασική αμερικάνικη ταινία της 20th Century Fox, του 1977.
Η ταινία αυτή, ήταν η "Τζούλια" του Φρεντ Τσίνεμαν, υποψήφια για 11 βραβεία Όσκαρ τότε...
Μια ταινία βασισμένη σε βιβλίο της Λίλιαν Χέλμαν που περιγράφει τη σχέση της με τον Ντάσιελ Χάμετ αλλά και τη σχέση της συγγραφέως με την παιδική της φίλη, τη Τζούλια, που χάνεται στην Αυστρία την περίοδο της ανόδου του Ναζισμού.
Το καστ απίστευτο: η Βανέσα Ρεντγκρέηβ ως Τζούλια κερδίζει το Όσκαρ και μαζί της η Τζέην Φόντα, ο Τζέισον Ρόμπαρτς (ακομα ενα Όσκαρ ως "Χάμετ"), ο Μαξιμίλιαν Σελ και η Μέριλ Στριπ στην πρώτη της κινηματογραφική εμφάνιση.
Σε μια σκηνή λοιπόν, με την Τζέην Φόντα και τον Μαξιμίλιαν Σελ στoυς κήπους των Τιλερί στο Παρίσι, τους κήπους εκείνους που σχεδίασε ο ίδιος αρχιτέκτονας που ειχε φτιάξει και τους κήπους των Βερσαλιών, σ' ενα υπερβολικά γρήγορο πέρασμα, Αυτός...
Με μακρύ μαύρο παλτό, με μια τσάντα στο χέρι, καπέλο, με τη γνωστή γενειάδα του...
Διατρέχει το πλάνο των λίγων δευτερολέπτων και φεύγει...
Όπως έφευγε άλλωστε μια ζωή...
Από το Λένινγκραντ και την Αθήνα του Μεταξά, τις εξορίες στο Δουργούτι, τον Αη-Στράτη και τη Μακρόνησο, από το ΕΑΜ Νεων ακολουθώντας τους φίλους του που είχαν διαγραφεί λογω των "υπερεπαναστατικών" τους θέσεων, από τον Ντοστογιέφσκι, τον Υμνο της Κομσομόλ και τις εκδόσεις Γκοβόστη...
Κι από τα ποιήματά του που ανακάτευαν τη θαλασσα ψάχνοντας το χρώμα της, στο μετακαφκικό του "Κιβώτιο", τον Μαρξ και τη διάψευση, τον Αγώνα και τη βαριά ανάσα της αγωνίας...
Κι από την απομόνωση στα Παρίσια...στον ξαφνικό του θάνατο.
Ο Αρης Αλεξάνδρου, ένα χρόνο πριν πεθάνει, για λιγα δευτερόλεπτα...σε μια χολιγουντιανή ταινία του σκηνοθέτη του "Όσο υπάρχουν άνθρωποι" ρε συ...
Ενθουσιάστηκα...
Περίμενα να τον δω...αλλά τον είδα όμως τόσο ξαφνικά...
Και ήταν τόσο απότομη και σύντομη αυτή μας η κινηματογραφική συνάντηση, που και πάλι σίγουρος αν ήταν τελικά ΑΥΤΗ η "σκηνή" του στο "Τζούλια" δεν είμαι......
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου