Τα βυσσινιά, τα κρεμεζιά, τα ωραία της, αυτά τα
ρούχα που δεν κάνουν για ταξίδι,
έδυσαν στα νερά.
Λίμνη καλή, κλίνη λευκή, κρατά η φυγή της, εκεί
το πάλεμα, τα ωχρά σκεπάσματα, ο ταραγμός, η
τρομερή επιφοίτηση που θα λαμπρύνει.
Κι όπως βαθαίνει το φιλί ξημέρωμα, βαθιά βαθιά
το αξέχαστο λεπίδι, κι όπως σε όνειρο αμαρτάνοντας,
ο στεναγμός—
Στους ύπνους μιας γυναίκας που φοβήθηκε,
τραγούδι κόκκινο ξεθώριαζε η σφαγίτις.
Μ’ ένα στεφάνι φως, Κέδρος, 1989
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου