Το ζώο είν’ αόρατο, μου είπε ο Κ. Πάρε τούτο το άδειο ντουφέκι κι άντε να το βρεις. Μέρες γύριζα κι έψαχνα στα σκοτεινά δάση. Στον Αμαζόνιο. Πίσω απ’ τις κουρτίνες με τις πυκνές πτυχές. Μέσα σε όλα τα κλειδωμένα συρτάρια. Το ζώο δεν έλεγε να φανεί. Μια νύχτα κάθιδρη ξαγρυπνούσα και το σκεφτόμουν. Τότε εδέησε να εμφανιστεί στο πρεβάζι. Τριχωτό, φουντωτό. Με κάτι αυτιά συγκινητικά. Πρώτη φορά φανερώνομαι σε άνθρωπο, μου είπε. Θα μπορούσες, ίσως, να με χαϊδέψεις;
Του λιναριού τα πάθη, Ο Μέγας Μυρμηκοφάγος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου