Και το λέω: Είμεθα ακόμη επί της γης. Τα μπράτσα μας, οι μηροί, τα πόδια μας μας έχουν ποντίκια φουσκωμένα, που εν τέλει υπερνικούν τα δόκανα, τις φάκες και τις γάτες. Είμεθα ακόμη επί της γης. Μαρμαρυγές δονούμενες, με ξαφνικούς ανθούς και παρδαλές εκπυρσοκροτήσεις βεγγαλικών της θλίψεως και όπλων της χαράς, μας ζουν και ζούμε εντός των. Ανήφοροι κατήφοροι στράτες και μονοπάτια μέσα από στίλβοντα κογχύλια και δέντρα ψηλά σαν τις σεγκόλιες και ακόμη ψάρια, ψάρια στη θάλασσα και στα ποτάμια, άναυδα ψάρια που λαχταράν και σπαρταράν για να μιλήσουν-χάντρες γαλάζιες, θύσανοι απαλοί από μαλλιά νεάνιδος που τα προσφέρει σ'ένα άνδρα να μην την λησμονήση και ναρθη πάλι να τη βρη. Ναι είμεθα ακόμη επί της γης και πορευόμεθα πεζή καβάλλα ή καθισμένοι, με πάντοτε κινούμενοι προς τους ορίζοντες που μας καλούν και κάποτε θα μας ανήκουν.
Ανδρέας Εμπειρίκος, Η Έξοδος από τους Κύκλους του Ζωδιακού Άγρα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου