Γιάννης Ρίτσος - Αδελφοσύνη

                          Στον Αραγκόν

Εύκολα, μεταξύ τους, οι ποιητές αναγνωρίζονται – όχι

από μεγάλα λόγια που θαμπώνουν τους κοινούς, όχι

από ρητορικές χειρονομίες, μόνον από κάτι

ολότελα κοινό με μυστικές διαστάσεις, όπως η Ιφιγένεια

αναγνώρισε αμέσως τον Ορέστη μόλις της είπε»

«Εσύ δεν κεντούσες στο προαύλιο, κάτω απ’ τη λεύκα,

 μ’ όμορφα χρώματα σε λευκασμένο υφάδι

τ’ αλλαξοδρόμισμα του ήλιου;» Και πιότερο ακόμη:

«Δεν ήταν στη γωνιά της κάμαράς σου φυλαγμένο

το παλιό δόρυ του Πέλοπα;» Και, τότε, εκείνη

έγειρε ευθύς στον ώμο του σφαλώντας τα μάτια

από ’να φως βαθύ, μειλίχιο, σαν να ’ταν ο ματοβαμμένος

βωμός, ακέριος σκεπασμένος μ’ εκείνο

το λευκασμένο υφάδι που η ίδια το κεντούσε

κάτω απ’ τη λεύκα, τα ζεστά μεσημέρια, στην πατρίδα.

                                                                             30.V.69

Γιάννης Ρίτσος, Πέτρες Επαναλήψεις Κιγκλίδωμα, Ενότητα: «Επαναλήψεις», Αθήνα: Κέδρος 1972, σ. 78.