Νικηφόρος Βρεττάκος - Ἀπόλογος σ’ ἕνα βουνό

Προνόμιο ἄλλο δέν ἀξιώνω ἐκτός ἀπ’ τήν ὕπαρξη.

Ἔχω ἀποχτήσει τόν πλοῦτο νά εἶμαι

ἤδη μιά πέτρα, ψυχρή πρός τή ματαιότητα,

εὐαίσθητη πρός τό φῶς. Δέν μοῦ καίει τό χιόνι

τήν πανάρχαιη γυμνότητα. Ἀρθρώνω

τό λόγο μου, ὅπως ἐσύ τούς χειμάρρους σου ἤ

τούς ἀχούς τῶν δασῶν σου. Δέν μέ διακόπτουν

οἱ θύελλες ἤ τό σκοτάδι. Κι ὅταν δέν βλέπω

ἀκούω τόν ἥλιο, ἤ τῆς Ἀφροδίτης

τό ἁμάξι καθώς διαπλέει τά διάφανα

οὐράνια μαρμαίροντας. Συγκέντρωσα

μέσα μου τ’ ἀναγκαῖα, ἐξασφάλισα

ὅ,τι μοῦ χρειάζεται. Εὐτύχησα.

[Από το "Ο ΔΙΑΚΕΚΡΙΜΕΝΟΣ ΠΛΑΝΗΤΗΣ", 1983]