Νίκος Πουλινάκης - Όνειρα

Τα όνειρά μου αρκετά δούλεψαν στη ζήση τους.

Με τάϊσαν, με πότισαν, με σεργιανίσανε, με ψήλωσαν.

Έφτασε λοιπόν η ώρα να μ΄ αφήσουν.

Έχουν άλλωστε και τις δικές τους φαμίλιες να κυττάξουν.

Πρέπει κάποτε να φτιάξουν μια παράγκα , ένα τσαρδάκι.

Να ΄χουν ένα θάνατο συνηθισμένο.

Τα όνειρά μου αρκετά δούλεψαν στη ζήση τους.

Έχουν αποκάμει πια.

Να σκεφτείτε μες στην πολυκοσμία του μυαλού μου

ξέχασαν εντελώς πως με λένε.

Ξέχασαν να με φωνάζουν.

Έχουν αποκάμει πια.

Τώρα υποφέρουν από πόνους στις αρθρώσεις τους.

Αφού ξαφνικά γύρισε ο καιρός

και σηκώθηκε αγέρας

και καταχνιά και σιωπή.

Τα όνειρά μου αρκετά δούλεψαν στη ζήση τους.

Τώρα ξεφλουδίζουν σαν τους τοίχους

ρημαγμένων χαμόσπιτων.

Και βάζουν στοιχήματα

πως ο κόσμος όλος γέμισε σαράφικα.

Και τότες είναι που ανεμίζουν

μαύρες σημαίες

στο μπαλκόνι της καρδιάς μου

Νίκος Αντ. Πουλινάκης