Νικηφόρος Βρεττάκος - Μνήμη τοῦ χαμένου αἵματος

Κ’ ἐκεῖνοι πού ἔχουν σκοτωθεῖ γιά τό ὄνειρο,

πού ἔμεινε ὄνειρο, ξεκινώντας συχνά,

χωρίς λόγο, ἀπ’ τά πέρατα

τῶν καιρῶν, μ’ ἐπισκέπτονται.

Πλημμυρίζουν τόν κῆπο, τούς γύρω μου

λόφους, καλύπτει σκιά τήν πανσέληνο.

Ἀραιώνουν, διαλύονται ἔπειτα, ὅπως

μιᾶς μεγάλης πλημμύρας ταά νερά

πού ἀποσύρονται.

(Γιά νά γίνουνε

ὅλοι μαζί ἕνα πρόσωπο, ἕνας Ἰησοῦς,

πού ἀπ’ τό εἰκόνισμα ἀντίκρυ μου

κλαίει γιά τό αἷμα του).