Νικηφόρος Βρεττάκος - Ἐγώ εἶμαι…

Ἐγώ εἶμαι λοιπόν ὁ μικρός, ὁ ἀσήμαντος.
Τό παιδί πού ξυπόλητο, μέ βρεγμένα τά πόδια,
βουλιαγμένα στήν ἄμμο, τοῦ μιλοῦσες
καί σοῦ μιλοῦσε. Ὅμως, ἐσύ, ἤξερες
πράγματα περισσότερα, ἐπειδή
ἤσουν παροῦσα στόν κόσμο ἀπό πάντοτε.
Καί μοῦ μιλοῦσες γιά τήν Ἀργώ,
τό σεληνόφως πού χρύσωνε τά μαλλιά
τοῦ Ὀδυσσέα, τόν μέγιστο στόλο σου
(ὅλων τῶν εῖδῶν τά σκαριά πού ἐλλιμένισες
στό βυθό σου) κι ἀκόμη γιά τό ἄπειρο
ὅπου ἀνακύκλωνες τό μεγαλεῖο σου,
θάλασσα, κι ἄλλα πολλά. Ἐνῶ ἐγώ
σοῦ ἀπαντοῦσα μέ τό ἴδιο χαμόγελο
πού μιλοῦσα στό γύρω μου πολύμορφο
θαῦμα, πού λέγεται Κόσμος. Λόγον
ἄλλο πληρέστερο νά μιλῶ
μέ τό θεῖο σύμπαν δέν εἶχα.

[Από το "ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΜΕ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ", 1991]