Μυρτιώτισσα - Στο γάτο μου

Σ' αντάμωσα στο εξοχικό σοκάκι,

μια μέρα θλιβερή και παγωμένη·

ήσουν του δρόμου αδέσποτο γατάκι,

---δυο κόκαλα σε τρίχα μαδημένη.

Κι εγώ, που σεργιανούσα εκεί μονάχη,

με την καρδιά βαριά, γεμάτη πόνο,

έσκυψα και σού χάιδεψα τη ράχη,

κι ευτύς εσύ ξοπίσω μου ήρθες μόνο.

Σε κράτησα, φτωχούλι' να σε θρέψω

και να σε γιάνω μού ήταν ο σκοπός μου,

μα δεν μπορούσα ωστόσο να πιστέψω,

ο μέγας πως θα γίνεις σύντροφός μου.

Σε λίγο, του σπιτιού ήσουν το στολίδι,

τί γούνα εξαίσια, πάλλευκη εφορούσες!

Στο καλοκαιρινό μου το ταξίδι,

πάντοτε εσύ πιστά μ' ακολουθούσες.

Μού ζέσταινες την κρύα την κάμαρά μου,

κι ως μ' έβλεπες να γέρνω στο γραφείο,

ακινητούσες πάνω απ' τα χαρτιά μου,

έτσι, καθώς να σφράγιζες μνημείο.

Εγώ, για εσύ προστάτευες εμένα;

Στης φαντασίας μ'ακλούθαγες τούς τόπους,

κι ίσως να σού έχω κάποτε ειπωμένα

ό,τι ποτέ δεν είπα στους ανθρώπους.

Συντρόφι της ερμιάς μου εσύ, κι ω μόνη

τής άχαρης ζωής μου πολυτέλεια,

πού τώρα εξαφανίζεται και λιώνει,

της εμορφιάς σου εκείνης η εντέλεια;

Σε σκότωσε ένας άνθρωπος, όϊμένα!

κι εκειά τα χέρια που σε σημαδεύαν

με το ντουφέκι, ο Θεός τά 'χει πλασμένα

όμοια μ'αυτά τα δυό που σε θωπεύαν!

Η τύψη έχει φωλιάσει στην ψυχή μου,

γιατί ο φονιάς σου -- αδέρφι μου κι εκείνος.

Μα εσύ, αγαθό κι ευγενικό γατί μου,

συχώρεσε τ' ανθρώπινο το κτήνος!

Τα γόνατά μου εμένα έχουν κρατήσει

τη ζέστα τού κορμιού σου και τα χάδια,

κι έχουν τα πόδια τα λαφριά σου αφήσει

μες στη ζωή μου, τ'άσπρα τους σημάδια...

Τα Δώρα της Αγάπης (1932)