Δε με παρηγορεί πια τ’ όνειρό μου,
κι η αγάπη δε μου δίνει πια χαρά
τώρα, ως το τέρμα αυτού του λίγου δρόμου,
τι μου μένει, το βλέπω καθαρά.
Και μην κοιτάς που τάχα δεν το δείχνω,
και βαδίζω με βήμα θαρετό,
– με κάθε μου ματιά που γύρω ρίχνω,
μοιάζει σαν κάτι ν’ αποχαιρετώ.
Και σεις ακόμα, βήματα φτωχά μου,
λες ήτανε της Μοίρας ορισμός,
καθένα σας που σβήνει, τώρα, χάμου,
να με θλίβει, σαν ένας χωρισμός…
Δε με παρηγορεί πια τ’ όνειρό μου,
και τα μάταια στολίδια που φορεί:
Κοιτώ μονάχα το παράθυρό μου,
και βλέπω τη σκιά να προχωρεί.
Ναπολέων Λαπαθιώτης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου