Νίκος Βασιλάκης--Ποιήματα

 Λυχνάρι η ζωή

Λυχνάρι είναι η ζωή

όσο έχει λάδι, καίει

με φως ζωηρό.

Όταν κοντεύει να σωθεί

λιποψυχάει σιγά-σιγά το φως του

σβήνει, κι αφήνει πίσω του

μαύρο καπνό.

Τα δέντρα που φύτεψε ο πατέρας

Τα δέντρα γύρω στην καλύβα

τα έχω σαν αδέλφια μου

τα φύτεψε ο πατέρας

τον χρόνο που γεννήθηκα

εκείνα ακόμα ανθίζουν

κι εγώ ξεραίνομαι.

Στα χέρια σου

Στα χέρια σου

αφήνομαι Θεέ μου.

Φύλαξε μου

από την καταιγίδα.

Το πεύκο

Σήμερα φύτεψα στην αυλή

ένα πεύκο.

Θα προλάβω τη σκιά του;

Το όνομά μου

Το όνομά μου

γραμμένο είναι

στα Μητρώα Αρρένων Πολυγύρου.

Κάποια μέρα

η υπάλληλος του Δήμου

με χάρακα και κόκκινο μολύβι

θα τραβήξει μολυβιά.

Οι αγαπημένοι

Όλοι οι αγαπημένοι μου

έχουν πεθάνει στο χωριό.

Οι ζωντανοί μ’ έχουν ξεχάσει.

Γενέθλια γη

Κάθε χρόνο επιστρέφω

στη γενέθλια γη

Μέσ’ το κατακαλόκαιρο

ανθίζει η ψυχή μου

με τους φίλους, τους συγγενείς,

τους συμπατριώτες και τους μαθητές μου.

Πέρασα τα εβδομήντα σκέφτομαι

μπορώ να ελπίζω σ’ άλλη επίσκεψη του χρόνου;

Στο σταθμό

Τελείωσα

τους τυπικούς αποχαιρετισμούς

αυτούς που φέρνουν

δάκρυα στα μάτια.

Το τρένο περιμένω

στο σταθμό.

Γιατί να θλίβομαι

Γιατί να θλίβομαι

για τα χρόνια που πέρασαν

για τους φίλους που έχασα

αφού μπορώ να γράφω

ποιήματα;

Ο κόσμος

Ο κόσμος είναι

μια αγκαλιά

αν βγάλεις τα χέρια σου

απ’ τις τσέπες.

Η ζωή

Η ζωή

είναι όπως ο καφές.

οι πρώτες ρουφηξιές

αξίζουν.

Πηγή: Ανάρτηση του Γιάννη Κανατά στο Fb