Νίκος Βασιλάκης-Ποιήματα

ΧΡΙΣΤΕ ΜΟΥ

Σε αναζήτησα Χριστέ μου στην αρχή

στα χαρτιά, στα διηγήματα του Παπαδιαμάντη,

στα ποιήματα του Χριστιανόπουλου,

ύστερα στου Άθωνα τις αγρυπνίες.

Τώρα, σε ψάχνω ανάμεσα στα παιδιά της πλατείας θεάτρου,

στον Πειραιά στο λιμάνι,

στα στενά της γειτονιάς μου, στη Δραπετσώνα

μέσα στις ταβέρνες, στη στάση του λεωφορείου.

Παντού Σε βρίσκω.

Μα όταν Σε νοιώθω στο πλάι μου, δειλιάζω-

κρύβομαι… και πάλι Σε χάνω.

ΑΝΟΙΞΗ
Στο κάθε ανθάκι
της αμυγδαλιάς
βλέπω το πρόσωπό σου.

ΓΕΝΝΗΘΗΚΑΜΕ ΣΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ
Γεννηθήκαμε στον πόλεμο,
γάλα δεν είχαμε να πιούμε,
μεγαλώσαμε με μουσκεμένο ψωμί
και ζάχαρη.
Κι έγινε γλυκιά η καρδιά μας.

Τ’ ΑΓΚΑΘΙΑ
Με τα γράμματα και τα βιβλία
αυτά τα χρόνια
τα χέρια μας έγιναν τρυφερά
κι εύκολα πληγώνονται απ’ τ’ αγκάθια.
Ποιος τώρα θα ξεβοτανίζει το χωράφι
που μας άφησε ο πατέρας;

ΟΙ ΚΟΥΡΕΛΟΥΔΕΣ
Κάθε χρόνο τέτοια εποχή
θυμάμαι τις κουρελούδες, μητέρα,
που έστρωνες σ’ ολόκληρο το σπίτι.
Τις πιο καινούριες, στο δωμάτιο των ξένων.
Τώρα που θα ‘ρθω του Αη Δημήτρη
φοβάμαι πως την πιο καλή μας κουρελού
για μένα θα την στρώσεις.

ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ
Οι αγριόχηνες ακόμη και αυτές
επιστρέφουν στην πατρίδα τους.
Εγώ δεμένος στο λιμάνι του Πειραιά
όλο σκουριάζω…

Η ΑΝΘΙΣΜΕΝΗ ΑΜΥΓΔΑΛΙΑ
Χαμογέλασε χθες η πλατεία
σαν άνθισε η αμυγδαλιά-
μα ποιος είχε χρόνο να χαρεί την ομορφιά της;
Το μεροκάματο αρχίζει στις οκτώ
και λόγος σοβαρός δεν πιάνεται
η καθυστέρηση
για μια ανθισμένη αμυγδαλιά.

ΚΛΕΙΝΟΥΝ ΚΑΙ ΤΑ ΣΙΝΕΜΑ
Κλείνουν ένα ένα και τα σινεμά
που χώνονταν τα βράδια η μοναξιά μας.
Στη θέση τους ξεφυτρώνουν τράπεζες
για τις καταθέσεις των εμπόρων και τις συναλλαγές.

Κι εμείς που δεν έχουμε να καταθέσουμε
τίποτε άλλο από μοναξιά
μείναμε στο δρόμο…

Η ΑΝΑΤΟΛΗ
Σκάει ροδάτη η ανατολή
Σταλιά – σταλιά σαν μέλι.

Γλυκαίνει ο κόσμος

ΣΑΝ Τ’ ΑΓΡΙΟΛΟΥΛΟΥΔΟ
Σαν τα’ αγριολούλουδο
που δεν ενδιαφέρεται
ποια μάτια θα το δουν.

Έτσι ανθίζει η καρδιά μου.

ΑΝ ΗΜΟΥΝ

Αν ήμουνα
μικρό σποράκι
στους αγρούς
κάθε άνοιξη
θα ανθούσα.

ΦΤΩΧΙΚΗ ΓΗ
Όσο πιο φτωχική
και άνυδρη είναι η γη,
τόσο πιο πολύ
ο σκίνος και η λυγαριά
μοσκοβολάει…

ΟΛΟΙ ΧΩΡΑΝΕ
Όλοι χωράνε στο τραπέζι
αν τραβήξει ο καθένας
την καρέκλα του λίγο πίσω.

ΧΡΥΣΗ ΚΟΡΟΝΑ
Ο δεξιός μου τραπεζίτης
αρχίζει να σαπίζει
και ο γιατρός του έβαλε
χρυσή κορόνα.
Όλα τα σάπια
ο χρυσός τα κουκουλώνει.

ΤΟ ΜΙΚΡΟ ΑΗΔΟΝΙ
Πόσο φτωχή πριν να πλαγιάσω
είναι, Θεέ μου η προσευχή μου
όταν στη ρεματιά
κελαηδάει ένα μικρό αηδόνι;

ΜΕΤΑ ΤΗ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ

Μετά τη συγκέντρωση

με άφησες στη μέση της Ομόνοιας,

τσαλαπατημένη αφίσα

και πήρες τους συντρόφους σου

να πάτε για ουζάκι.

Εκείνη την ώρα έπαιζαν τα μεγάφωνα

το τραγούδι:

«Είμαστε δυο, είμαστε τρεις…»

Κοίταξα γύρω μου τους ανθρώπους

κι είδα πως ήμουν μόνος.

αναδημοσίευση από Πανδώρα, τχ. 2-3 (1997), σ. 12

ΙΘΑΚΗ

Δέκα χρόνια είναι που πλανιέμαι

στους δρόμους της Αθήνας και του Πειραιά

Αν κινήσω να γυρίσω πίσω

κανείς στο πρακτορείο δεν θα με περιμένει∙

η μητέρα έχει πεθάνει από καιρό,

οι φίλοι έχουν χαθεί

κι ενώ μέρα με τη μέρα

όλο μακραίνει η Ιθάκη και μικραίνει η ζωή

απορώ, γιατί επιμένει η καρδιά

να μπαλώνει τα πανιά για το ταξίδι.

—αναδημοσίευση από Πανδώρα, τχ.2-3 (1997), σ. 11

ΚΥΡΙΑΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ

«Πάτερ ημών»…,

ο πατέρας μας σκοτώθηκε

και μόνο εσένα έχομε πατέρα

και τη μάνα…

«Τον άρτο ημών τον επιούσιον

δος ημίν σήμερον»,

και κάνε Θεέ μου

να τελειώσει ο πόλεμος

άλλος πατέρας ή αδελφός

 να μην πεθάνει.

«Και άφες ημίν τα οφελήματα ημών»,

αλλά τι αμαρτίες έχει ένα παιδί

τριών, έξι, εννιά και έντεκα ετών;

—αναδημοσίευση από Πανδώρα, τχ. 11 (Μάιος-Νοέμβριος 2002), σ. 24

Πηγές: 

https://photovolidateens.wordpress.com/2013/02/04/%CE%BD%CE%AF%CE%BA%CE%BF%CF%82-%CE%B2%CE%B1%CF%83%CE%B9%CE%BB%CE%AC%CE%BA%CE%B7%CF%82-%CE%B5%CE%BD%CE%B1%CF%82-%CF%80%CE%BF%CE%B9%CE%B7%CF%84%CE%AE%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CF%87/

https://exitirion.wordpress.com/2021/09/30/nikos-vasilakis/?fbclid=IwAR1DF6v654UdDEC4VZvKBsGUDlx_y6u5KzJjB0mZe2f4XcvTnuRu_SRVywQ